|
Hoi Allemaal, Ik toverde de machetes onder de bank van de stuurhut vandaan en legde ze bij de zak rijst en de blikken bonen. De volgende dag werden we met de bijboot aan land gezet. Het survivaleiland was niet groot, maar wel heeeeeeeeel erg mooi. Op ansichtkaarten zie je altijd van die foto’s van paradijselijke eilandjes en de achtergrond van je Macbook is zelfs zo mooi dat je betwijfelt of dat wat je ziet wel echt bestaat. Het antwoord op je vraag is JA! Parelwitte stranden, palmbomen, palmbomen en nog meer palmbomen en water dat zo helder was dat je zelfs bij flinke dieptes de bodem nog kan zien. Het was nog net geen onbewoond eiland, want er woonde geloof ik drie Guna’s (indianen). Na even rondgekeken te hebben sloot ik me aan bij “Kamp Zuid”. We hingen onze hangmatten op, vervolgens verzamelden we superveel palmbladeren om een windscherm van te maken en als laatste hingen we de zeiltjes op. Toen onze hut eindelijk af was, kon ik niets anders concluderen dan dat wij de mooiste hut hadden gebouwd (okayyy, die van Sam en Sander was ook niet lelijk, maar die van ons was wel veel groter). Een aantal mensen hadden lunch gemaakt, dus het was tijd om te lunchen. Wat zou het zijn? Rijst met bonen? Ja, dat was de eerste keer en zeker niet de laatste keer dat we dit aten. Na de lunch heb ik geslapen, want ik was echt gesloopt. Het avondmaaltijd was iets later dan gepland en toen het eindelijk klaar was, kon iedereen alsnog met een lege maag op bed, want het was niet eetbaar. De havermout was door alle rook van het kampvuur zo smokey geworden, dat je hem per direct uitbarfde als ‘ie in je mond terecht kwam. Het was echt het toppunt van ranzigheid. Na dit verrukkelijke avondmaaltje dook ik gelijk weer mijn hangmat in. De volgende dag maakte ik samen met Jonna ontbijt… Rijst met bonen leek ons het beste plan. Na het ontbijt mochten we samen met de Guna’s een klein stukje zeilen in een soort houten kano. Ik kreeg een touwtje in m’n hand geduwd en het bleek dat als ik die los zou laten, de mast om zou tyfen. Gelukkig deed ik dat niet en ging alles goed. Na het varen ging ik met iemand zwemmen. We gingen overgooien met een klein balletje. Er kwam een derde persoon bij. De rugbybal werd gepakt. Voordat we het wisten was er een grote rugbypartij gaande. Het was jongens tegen de meiden (+ je girl Teimen) en iedereen ging helemaal los. De jongens waren een beetje dramatisch in de minderheid, maar wij waren zo slecht dat daar weinig van te merken was. Iedereen werd steeds fanatieker en aan het einde hingen we gewoon om elkaar nekken om die bal te bemachtigen. Tegen Sam waren we nogal kansloos, want hij tilde ons gewoon op en gooide ons weg. Gelukkig hadden wij Finn… Finn is klein, dun, smal, maar echt blijkbaar megafanatiek. Iedereen schrok er gewoon van! Na de rugbypartij gingen we snorkelen bij een ander eilandje terwijl de Guna’s daar gingen speervissen. Toen we terugkwamen gingen we lunchen. Het werd alweer bijna normaal om terwijl je tegen een palmboom aan zit rijst met bonen te eten uit een geïmproviseerd bord met een zelfgemaakte lepel. Vervolgens was het tijd voor een clean-up. De loefzijde van het eiland was namelijk een stuk minder paradijselijk dan de lijzijde. OV-ER-AL lag plastic! Echt overal. Al dit afval kwam vanaf het vasteland van Panama, Curaçao en Costa Rica. Het waren met name heeeeeeeeel veel plastic flesjes, een hoop schoenen/slipper en veel piepschuim. Met tien gevulde (240 L) vuilniszakken keerden we terug. Toen ik net voor het eten met 5 andere meiden nog even ergens ging zitten voor het eten, kwamen er twee lokale mannen ons iets vragen. Een van hen wilde heel graag met ons op de foto. Nou dat was natuurlijk geen probleem. Vervolgens vroeg hij of hij ook nog even met één van ons op de foto mocht. Jill poseerde voor de camera en wij lagen helemaal dubbel want die guy keek er echt bij alsof het z’n girlfriend was. Na Jill wilde hij eigenlijk ook nog wel met de andere vijf op de foto. Nou oké dan. Langzaamaan werd het echt awkward en toen die andere vent ook nog wilde waren we er wel een beetje klaar mee. Toen ik aan de beurt was zei hij “Hace frío” en toen kwam ‘ie echt helemaal tegen me aan staan. Iedereen lachte me echt keihard uit en terecht. Dat was het moment waarop we dachten oké nu is het klaar. Toen zijn we heel snel weg gegaan. Als jullie op Facebook foto’s tegen komen van een indiaan met z’n “six girlfriends”, dan hoop ik dat we er mooi op staan… Na deze nogal rare gebeurtenis gingen we nog even gezellig met z’n allen bij het kampvuur zitten, want het was de laatste avond. De avond werd extra mooi door de linzen, die per ongeluk geen linzen waren maar popcorn. Oeps… Die had ik echt niet samen met drie anderen meegemokkeld van het schip hoor. Het was natuurlijk absoluut niet de bedoeling van het hele survivallen, maar Sander was stiekem wel blij dat we eindelijk een keer iets hadden gedaan dat niet mocht. De volgende ochtend pakten we onze tassen weer en gingen we weer aan boord. Dat was me de survival wel! Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk   
0 Reacties
Hoi allemaal, Na drie daagjes Curaçao was het weer tijd om een rughernia te krijgen door het uitpakken van de razeilen. Al hangende over de dwarsbalkjes van de mast, konden wij het mooie Curaçao nog één keer goed bekijken. In vergelijking met de prachtige natuur van Dominica, St. Lucia en St. Vincent is het echt een afschuwelijk eiland, maar wat zien alle gekleurde huisjes er toch vrolijk uit. De stiekeme creatieveling in mij vond sponsorvlag + uitzichtje toch wel een mooi beeld, dus ik knalde de vlag van mijn hoofdsponsor DutchlawDesk nog snel het want in en klom met mijn camera naar boven. Mooi plaatje! Het vertrek ging niet al te voorspoedig, want bunkeren bleek een probleempje. Door heel veel lange slangen van hot naar her te rennen, kon er uiteindelijk toch water gebunkerd worden. Time to leave! De volgende dag was voor mij een “school”dag… Mijn zeilen PO (Praktische Opdracht) is echt super mooi geworden, laten we het daar op houden. Ik heb namelijk een hele dag gespendeerd aan het natuurkundegedeelte van ons PO. Sam heeft me 20000000x geprobeerd uit te leggen waarom het lateraal punt NIET het draaipunt is, maar Silke, Mare, Jans en ik bleven het oneens met hem. Onze conclusie is dat de natuurkunde van zeilen het best uitgelegd kan worden met veel gebruik van de woorden: ongeveer, misschien, een soort van, een klein beetje, lijkt erop, komt in de buurt, zoiets, kan kloppen… Verder snappen we het volledig hoor. ;) Na het zeilen PO gingen we sporten met nieuwe sportinstructeur Wouter. Al wall-sittende tegen de deur op het middendek, heeft Sam me vanaf het bovendek nog één keer toegeschreeuwd waarom hij gelijk had met z’n draaipunt… Na 2 minuten wall-sit verder viel opeens het kwartje en snapte ik het. Wat sporten allemaal met je doet! De dag daarna had ik wacht… 9-1 is nog steeds niet m’n favorite, maar we moeten d’r maar mee leven. We maken d’r het beste van! Donderdag was onze grote dag. Suus, Matisse en Cécile gingen die cola verdienen. Wanneer kreeg je cola? Als je met die mokerranzige grapefruits die echt niet te vreten zijn, eindelijk een keer iets lekkers zou kunnen maken, want die dingen moesten echt op. Op woensdagavond hadden wij ZES UUR besteed aan het maken van grapefruit-ijsjes. Dit was een zeer langdurig en geïmproviseerd proces, maar met name levensgevaarlijk. Bij het inkoken van die pokkedingen dacht ons prutsel namelijk een soort vulkaan te zijn en heb ik me twee keer verbrand aan de spetters die uit de pan geschoten werden. Na al deze inspanning konden wij om half 1 ’s nachts de keuken verlaten in de hoop dat het lekker zou worden. De volgende dag begon met stress, want we waren te laat wakker gemaakt en die rijst moest nog gekookt worden… DAT DUURT LANG! Het ontbijt was een kwartier later, maar Sam was wel blij dat we in ieder geval geen halfgare rijst hadden neergekwakt en dat het wel gewoon lekker was. Bij het 11-uurtje hadden we grapefruitlimonade. We hadden er nog heel veel van onze eigen limonadesiroop bij gedaan, dus het was “te doen”. We hadden pittig veel tijd in het 11-uurtje gestoken en toen besefte we dat binnen anderhalf uur lasagne maken… best wel onmogelijk is. Wij ging als een malle aan de bak, maar we lunchten om 13:45 i.p.v. 13:00, oeps. De lunch was wel lekker… Beter laat dan nooit? Toen kwam het 4-uurtje. De grapefruit-ijsjes… Ze waren niet bevroren, Shit, Shit, Shit! Nou sommige mensen kregen ijskoude limonade, anderen slushpuppy en sommigen een soort van ijs, dat hing af van waar het “ijsje” had gestaan in de vriezer. Het was echt ranzig. Het was zooooo sad, want we hadden echt ons best gedaan. Toen we daarna de keukendienst ff gingen doorspreken, vroeg Jet: “Vinden jullie nou echt dat jullie die cola hebben verdiend?” Qua inzet? Jaaaaaaa 200%, want we hebben gewoon 6 uur extra keukendienst gedaan om een poging te doen iets lekker te maken. Toch was ons antwoord in koor: “NEEEEEEEE!” Want het was zo mokerranzig. Sam en Jet moesten lachen en waren het volledig met ons eens. Suus en ik keken Matisse aan met een blik van… Wij gaan straks cola drinken. Het voordeel van met Matisse in de keukendienst zitten is namelijk dat hij zoooooooooooooooooooveeeel eten heeft en cola! Oftewel Matisse trakteerde op het colaatje, dat we ergens toch wel verdiend hadden. ’s Avonds couscoussalade, restjes en tzatziki. Halverwege de voorbereidingen was er een “achterdekje”. Dit klinkt nu als een bekende term aan boord, maar hier had ik nog nooit van gehoord. Op het achterdek aangekomen zaten daar Sam en Pascal. De lakse mentaliteit was alweer toegeslagen… Iedereen bleef op het achterdek, totdat er een oplossing was. De bemanning en docenten gingen weg. Wij moesten het zelf uit gaan zoeken. Daar zaten we dan… Het werd een heel lang gesprek. Ondertussen had Jet het avondeten afgemaakt. Tussen het gesprek door gingen we even eten. Iedereen kon wel huilen toen ze op tafel de grapefruit-gember en grapefruit-jalapeño jam zagen staan die wij hadden gemaakt van de pulp. Het gesprek werd vervolgd en toen het afgelopen was moest de keuken nog helemaal schoongemaakt worden. Suus en ik hebben ook nog de volledige koelkast uitgeruimd en schoongemaakt, omdat we ons zo schuldig voelden over hoe onwaarschijnlijk hard we deze keukendienst hadden opgefokt. Om half 1 ’s nachts zochten ook wij ons bedje op. Nog een dagje school en op zaterdag waren we d’r alweer. Welcome in Paradise! We zijn bij San Blas. Het is hier pittig mooi, maar we zijn nog niet eens bij het mooiste stukje. Bij deze eilandjes moeten we inklaren… Dat is alleen heeeeeel erg gezeik. Met goede moed gingen Sam en Karlijn aan land en toen kregen ze al gauw te horen dat ze maandag terug mochten komen. Hopelijk lukt morgen het inklaren wel… Anders kunnen we niet verder naar het survivaleiland en dat zou balen zijn. Nu moet ik echt HEEEEL gauw m’n bed in, want het is 02:15… Net een feesie gehad, want Minke was jarig en wij vonden het tijd voor een feestje. Het opruimen was een flinke klus en daarom zitten Minke en ik nu nog lekker sailmailtje te schrijven midden in de nacht. #asalways Trusteee! Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk    Hoi Allemaal, Normaal word ik m’n bed uit getrild als de boegschroef begint te draaien, maar deze keer ben ik er op de een of andere wonderbaarlijke manier doorheen geslapen. Na de 5-9 wacht, was ik namelijk nog ff snel gaan tukken, want ik was gesloopt. Zou het komen doordat ik 4 dagen achter elkaar 5-9 wachtjes h had gelopen?? #lovehet3’tje. Op het middendek waren ze blijven haken bij nummer 18, oftewel ik, dus toen werd ik m’n bed uit gejast. Half slapend kwam ik op het middendek aan en waren we compleet. Iedereen kreeg z’n paspoort en we werden ingeklaard. Na de inklaring keek ik ‘ns om me heen. We lagen midden in de stad, vlakbij de bekende Pontjesbrug, Willemstad, Curaçao. Na de aankomst moesten we het schip netjes gaan maken. Marit en ik gingen de kluivers inpakken. Wij moesten dit doen omdat wij die ochtend hadden laten zien dat wij dat voor geen ene meter konden, dus Jans ging het ons leren. Toen het hele schip netjes was, was het tijd voor school. Ik ben in slaap gevallen tijdens het lezen van Sonny Boy in de salon… oeps. ’s Avonds deed Pascal de inleiding van het slavernij-PO en gingen we een filmhuisfilm kijken, omdat sommige mensen dat nodig hadden voor KCV. Wouter had ‘em al gezien en hij was niet ‘eng’, nou daar kan ik me niet helemaal in vinden… De volgende ochtend wandelden we naar het bekende Kura Hulanda, waar we een rondleiding kregen. Het was een bijzonder museum, laten maken door een of andere gekke miljonair die moker erg op Willem leek. Heel veel meer heb ik er niet van onthouden, behalve alle martelmethodes die er werden gebruikt... Het is echt afschuwelijk wat ons volk vroeger heeft gedaan en dat wilde onze gids nogal graag benadrukken door het woord Nederlanders telkens zwaar te beklemtonen. Eenmaal terug aan boord, was er vrije tijd. Samen met Jet gingen Andrea, Jonna, Marit en ik eerst de stores bijvullen, oftewel tijd voor boodschappen. Boodschappen doen voor 46 man is wel lachuh, daar kunnen jullie meer over lezen op de SaS-site. Hier heb ik namelijk een blogje voor geschreven getiteld “Weeshuis”. Na de shopping-avonturen zijn we in een Internet barretje gestrand en hebben we pannenkoeken gegeten en ofcourse het thuisfront gebeld. Verder hebben we ons volgevreten en nog wat eigen shoppings gedaan. Iedereen werd echt helemaal leip toen ze hoorden dat er een Albert Heijn was. Wij zijn daar helaas niet meer naartoe geweest, maar het was wel leuk om al die Nederlandse producten te kunnen kopen. Eenmaal terug aan boord werden we weer ons bed uit getrild. We lagen namelijk naast een of ander supergroot feest met een ‘wereldbekende’ band… Casaaf ofzo? Nou wij kenden het niet. Ons bovendek was nog veel VIP’er dan de officiële VIP-spots, maar op ’t laatste moment moesten we alsnog een stukkie verliggen, waardoor we net achter het podium terecht kwamen, so sad. :( Vandaag liep het zweet weer uit elk plekje op m’n lichaam… HUTWISSEL. Echt wat is dat een partijtje verschrikkelijk, zeker als je op Curaçao bent en het 30+ graden is. Eerst met z’n tweetjes in de hut, toen met z’n vieren, dus nu met z’n drieën. Annerijn en Lynn zijn mijn nieuwe hutgenootjes. Grote schoonmaak kwam d’r ook nog bij, dus ik ben helemaal gesloopt. Dat betekent dat het nu tijd is om te douchen en tukken… Truste! (En heel erg sad te zijn over de wachtwissel, want ik zit niet meer in mijn geliefde 5-9, waar ik tot nu toe altijd in heb gezeten… :( , nu 9-1) Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk    Hoi Allemaal, Met de bijboot sjeesden we terug naar de boot. Een hoop mensen bleven nog achter bij de kaulo goeie WiFi-spot van het restaurantje in St. Vincent, maar wij moesten nog een hoop fixen. In onze bijboot zat nog een jonge, Nederlandse gozer met dreadlocks. Hij was blijkbaar in het eerste jaar mee geweest met SaS, dus wij dachten dat ‘ie ff kwam kukeluren hoe het nu was. Toen hoorde ik in één keer iemand zeggen: “Das de nieuwe natuurkundedocent.” Huhhhhhhh, watt? Laura en ik renden naar boven: “Mogen we heel even een foto maken?” Met een superawkard smile poseerde Wauturrr voor de camera. Wij gooiden de foto gauw nog in de quiz en verzonnen er een hele foute vraag bij. De rest probeerden we supersnel af te krijgen, wat niet helemaal lukte dus we schrapten een paar kleine dingen. Toen renden we naar beneden en gingen we omkleden. Laura in de afritsbroek en het rode hemd van Pascal – zijn hikersoutfit – gecombineerd met de gestolen slippers van Sander. Ik in de werkbroek en zo’n lekker zweethemd van Sam, gecombineerd met de boxer van Matisse (om de outfit Belgisch te houden). De broek liet ik zo ongeveer op m’n knieën hangen en de muts + supersnelle zonnebril maakten mijn outfit compleet. Laura markeerde haar schoudertjes nog met roze markeerstift voor een bijpassende verbrande-schouders-look. Thanks to Monique voor het jatten van de kleding. Marit kondigde ons aan en wij renden de trap op. Iedereen natuurlijk gelijk in een deuk, een goed begin van een hilarische avond. De SaS-2018-kwis begon en iedere vraag/opdracht was raak. Er waren lekker veel “Jacob-grapjes” over onze verdwenen docent natuurkunde. Halverwege gingen we eten en na de soep kwam het vervolg van de quiz. Ook al zeg ik het zelf… De quiz was GE-NI-AAL. We moeten de antwoorden nog bekendmaken en de winnaar, niemand kan wachten, dus ik denk dat we dat maar snel moeten gaan doen. Na de quiz kwam de rest van het avondeten en vervolgens was het tijd voor nog een spelletje. Een combi van Pictonary/30 seconds/Uitbeelden zorgde voor het ophalen van hilarische gebeurtenissen. Daarna gingen we nog als een stel kleuters verstoppertje spelen. Het fanatisme tijdens alle spellen die we deden was ontzettend grappig. Langzaam kwam 2019 dichterbij. Ik was nog bezig met van alles toen het plotseling nog maar 30 seconden was. Iedereen stond al in z’n zwemkleding klaar op het middendek! Ik sprintte als een gek naar beneden en stond half naakt in de gang me als een gek om te kleden. Toen ik de trap op rende hoorde ik: “Gelukkig nieuwjaar!!” Shit, ik was te laat… Ik had gewoon de jaarwisseling gemist, #fuckmylife, hahahahha. Iedereen jumpte in het water en het was best wel stress want het was donker en d’r waren allemaal vissen enzo. Ik wilde met een backflip, die ik inmiddels kan, na een aantal keer keihard op m’n bek te zijn gegaan, erin jumpen maar ik durfde niet. Ik sprong ook het water in en er was allemaal stress bij het trappetje. Als een van de laatste kwam ik het water uit. Voor sommige mensen begon 2019 iets minder gelukkig dan gehoopt. Zij waren namelijk slachtoffer geworden van kwallen. De kwallenbrigade werd ingericht op het achterdek. Twee mensen gingen echt heel bad, dus dat was echt supersneu. Voor hen kan 2019 alleen maar bergopwaarts gaan… “Ieder nadeel, heb ze voordeel.” Op St. Vincent ontbrak ons wat vuurwerk, dus met veel plezier sprongen Buurman en Buurman (Sam en Jans) de bijboot in. Er werden twee van die veiligheidsvuurpijlen de lucht in geknald, niet bepaald het mooiste vuurwerk dat we ooit hadden gezien, maar ach het was voor ’t idee. Op een gegeven moment was er buiten geroepen: “Gotya is ingegaan!” Tja, dat had ik gemist en binnen één minuut stond Willem voor m’n neus: “Gotya”. Gotya is een spel waarbij iedereen een kaartje heeft en dan moet je de persoon op jouw kaartje vermoorden door tegen diegene “Gotya” te zeggen zonder dat iemand anders het hoort. Je krijgt dan die persoon z’n kaartje tot er uiteindelijk één iemand overblijft. Je kan daardoor dus nergens veilig lopen als je in je eentje bent. Gisteren aan het einde van de wacht is de laatste moord gepleegd en hadden we een winnaar. De volgende ochtend vertrokken we, op naar Curaçao! Het is ongeveer 4 daagjes varen, dus we zijn d’r zo. Gisteren heb ik waarschijnlijk mijn laatste wachtje gehad met deze groep, want op Curaçao komt er weer een wachtwissel. Vandaag heb ik school, of nee… toch niet?! Ik ben namelijk een numero 3. Sinds Sint Vincent hebben we allemaal een nummertje gekregen op basis van hoe je gaat met school. Nummer 3 betekent dat je extra wachten mag lopen op schooldagen en dat je zelf je tijd mag indelen. Als je maar 8 uur per dag bezig bent… met school, wacht, SaS-story’s, PO’s, enzovoort. Ik ga wel gewoon school doen hoor vandaag! ;) Want ik wil m’n 3’tje graag behouden. Time for school now! Tot de volgende blog! PS: Hoorde net dat Wylde Swan (boot naast ons) helemaal boos was, omdat wij ‘em zomaar waren geleaved en we dat niet hadden doorgegeven. Sorry schatties, wij hadden ook zin in gezamenlijke Oud&Nieuw, maar nadat we lekker wat koraal kapot hadden getrokken, vervolgens ook nog een mooring boeitje hadden meegesleurd en echt 100x opnieuw hadden moeten ankeren, leek het ons toch verstandig om ‘em te peren. Xx Groetjes Cécile #DutchlawDesk   Hoi Allemaal, Dominica was amazing, Saint Lucia was next. Het was maar een dagje varen naar onze volgende bestemming. Sam had ons beloofd dat we op het moment dat we langs Martinique zouden varen even mochten bellen. De wind wilde niet meewerken, dus we kwamen bijna niet dichtbij genoeg. Uiteindelijk kregen we toch bereik, behalve ik natuurlijk en konden we bellen. Bij mij duurde het even, maar ook ik heb gebeld. Allemaal telefoontjes over het hele schip verspreid, zelfs de barfers waren even gekapt met kotsen. In de ochtend kwamen we aan in St. Lucia, zo mooi! We konden ook snorkelen en sommige vissen waren echt huge. Wel deed ik een derde zelfmoordpoging door in een zee-egel te trappen, oeps! Het anker en de baai vonden elkaar niet zo aardig, want we hebben echt 100x opnieuw moeten ankeren. We zijn uiteindelijk drie dagen in St. Lucia gebleven. De Wylde Swan van Masterskip kwam gezellig naast ons liggen. Samen met 4 anderen gingen wij Oud & Nieuw party fixen. We zouden het gaan vieren met de Wylde Swan bij ons aan boord. Op 29 december was daar de Of nee… Toch niet. Tja, we kunnen niet zonder het thema. Het anker bleef maar krabben en die ochtend hadden we een volledige mooring boei meegetrokken en gesloopt. Weg uit deze rotbaai, op naar St. Vicent! Competentie aanpassingsvermogen wordt denk ik niveautje 6, ook al bestaat dat niet eens. We voeren de baai binnen… NOG MEER PIRATES! Het dorpje uit de beginscène van Pirates of the Caribbean, daar voeren we langs. Die opgehangen lijken aan het begin van de film… Ook hiero! Die hele film is zowat hier opgenomen. Verder is St. Vicent wel iets minder mooi dan St. Lucia en veel skeerder, maar we doen het ermee. Vanavond lekker Oud & Nieuw vieren, met de mensen hier aan boord. Kerstavond was een beetje triest, dus met de rest van de Oud & Nieuw commissie heb ik echt geweldige plannen bedacht. Ook heb ik samen met Laura een fucking vette quiz gemaakt. Hij is fucking fatoe en de jokes kunnen echt niet, maar boeie! Het belooft een mooie avond te worden. Als het voor ons 19h is, dan is het bij jullie al 2019! Alvast gelukkig nieuwjaar! Oh en ook nog een fijne kerst (tijdje geleden, maakt niet uit)! De kerstdoos was geweldig, thanks voor alle kaartjes. Loveyouu! Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk GELUKKIG NIEUWJAAR!   Hi allemaal, “Allemaal naar de salon!” “Allemaal naar de salon!” 1…2…3…4…5…6…7…8…9…10…11…12…….Willeeem!….uh…13…14…15…36. Sam: “Weten jullie al waar we morgen naartoe gaan?” In koor: “De Rastafari’s!” Sam schudt zijn hoofd “Nopee.” Huhh. De Rasta’s zijn nog niet ready om jullie te ontvangen, dus dat gaat helaas niet door. Dat was de mededeling die wij kregen. De mokerlange hike naar de Boiling Lakes gaan jullie wel morgen doen en Sea Cat (de gids) heeft iets anders geregeld. Trafalgar Village is een dorpje hier op ’t eiland en daar gaan jullie tukken, dus jullie gaan wel 3 dagen van het schip af. Iedereen baalde een beetje, want de Rasta’s is echt iets waar naar uitgekeken wordt. Aan de andere kant wisten we niet of dat andere leuk zou zijn. We zijn d’r inmiddels wel aan gewend… We vertrekken op 21 oktober… Of nee toch niet? We gaan van IJmuiden naar Tenerife… Of nee toch niet? We gaan de Rasta’s… Of nee toch niet? We vieren Oud & Nieuw met de Wylde Swan… Of nee toch niet? Dat blijft toch het thema van deze reis… Of nee toch niet? SaS is natuurlijk bedoeld om je competenties te ontwikkelen. Als de competentie aanpassingsvermogen op de competentiekaart zou staan, dan zitten we onderhand allemaal op niveautje 5. Die avond werden de backpacks en daypacks volgepropt met dingen waarvan we dachten ze nodig te hebben. Tot ergens na middernacht werden de laatste SaS-story’s afgetypt… Het idee dat ik minder uren ging slapen die nacht dan dat ik de dag erna omhoog zou moeten lopen, gaf me wel een wat benauwd gevoel. Om 7 uur werden onze tassen in busjes gepropt, waarna we vertrokken. Levensgevaarlijk hoe mensen op Dominica rijden… hobbelige, kronkelige en met name smalle weggetjes, veranderde niks aan de snelheid. Al die tegenliggers die last-minute werden ontweken, zorgden voor wat schrikmomentjes. Al scheurend over het eiland, zagen wij stukjes van de Pirates of the Caribbean langs schieten, zoals Indiana River. Eenmaal aangekomen stond ons een lange tocht te wachten. We gingen de spekgladde jungle in en na de eerste meter ging ik al bijna op m’n muil. We hebben aan een liaan geslingerd, net Tarzan. Na een flink stuk lopen, zagen we stoom boven de bomen uitkomen. Daar moesten we wezen. Nog meer lopen, nog meer zweten, nog meer hijgen en nog veel meer vallen. Het werd uiteindelijk echt één gekke klim, maar gelukkig was er een keihotte, shirt-less guy, met zieke sixpack die ons kwam opvangen als we naar beneden donderden. De bubbelende stroompjes, daar waren ze. Er werden eitjes voor ons gekookt en kleimaskers op onze gezichten gesmeerd. De foto’s zijn geniaal, maar te groot om te verzenden. Onze tocht ging verder naar de echte Boiling Lakes. Halverwege heb ik mijn allereerste bijna-dood-ervaring gehad. Ik gleed weg en wist met een zieke reflex me nog aan een soort worteltje vast te houden. De reflexen van Sander waren ook heeeeel fast. Hij wist m’n andere hand te grijpen en daar hing ik boven een soort ravijn. Ik klom weer naar boven en iedereen was echt gestresst. Ik was zo van… Relaxx viel mee! Ik had mezelf goed vast. Toen keek ik achterom en besefte ik dat het best wel rot had kunnen aflopen, want het was echt superstijl en diep. Gelukkig was Sander daar om m’n leven te redden. Dat was zelfmoordpoging één van de Boiling Lakes hike. Vervolgens leek het me handig om levend te verbranden. Net zo rood als een kreeft zeggen ze dan… Nou nee, nog veeeeeel roder. We gingen nog chillen in een soort natuurlijke hottub en de terugweg werd ingezet. Als een van de laatste zag ik de uitgang van de jungle verschijnen. Het is 6 uur lopen? Nou dat waren mooi 8 uur hoor. Deze zware, maar leuke hike werd afgesloten met een hoogtepuntje. Gaan jullie thuis maar eens Pirates of the Caribbean 2 kijken. De scène waar de kooi in een kloof valt en de Pirates worden aangevallen door die gekke stam…? Daar hebben wij gezwommen, FUCKING VET! Het werd donker en we reden naar de Village. Daar was een huisje waar wij soort van konden slapen. Er was niet veel daar… We sliepen in een kippenhok, was pittig na zo’n lange dag, maar achteraf wel heel grappig. De volgende dag zijn we naar de Trafalgar Falls gegaan, ook heel erg vet. Klimmen, klauteren en vallen, maar we zijn boven gekomen. Het water was ijskoud… Of nee toch niet? Ergens boven was er een heerlijke heetwaterbron, die echt niet onder deed aan een jacuzzi. Daarna nog een nacht ‘slapen’ in ons kippenhokje, was een feest. Eten…? 2 maaltijden per dag, niet te nassen, dus ons energielevel kwam steeds lager te liggen. De laatste dag zijn we nog een keer naar de watervallen gegaan met de mensen die wilden. Deze keer ben ik nog wat hoger gegaan. De vorige keer was ik bij de jacuzzi blijven haken. Ik ben echt onwaarschijnlijk blij dat ik ben gegaan want ik heb achter die waterval gestaan en daar van een rots af gesprongen. Het was echt fucking vet. Na 3 dagen waren we wel blij om weer naar ‘huis’ te gaan en lekker in ons ‘eigen’ bedje op het schip te kunnen slapen. Het naar huis rijden, was nog wel een heftig ritje. Sea Cat had een overdosis aan energie en was alleen maar aan het dansen en zingen en schreeuwen in die bus. Die man is gestoord (en lijkt intens veel op Rafiki uit de Lion King). Uiteindelijk gingen we maar meedoen. We hebben heel veel Nederlandse nummers gezongen en met name ‘Het is een nacht’ vond Sea Cat geweldig. Hij snapte alleen het klapritme niet helemaal, maakt niet uit. Toen we uiteindelijk eindigden met een nummer dat hij ook kende, ging ie helemaal los. Ik weet niet hoe goed zijn focus op de weg nog was, maar we leven nog. Terug op het schip kregen we wel een vervelende mededeling… Een van de docenten is namelijk uit het project gestapt. Heel erg balen! Een stuurman, een leerling, een docent, wie kunnen we nog meer wegpesten? (lag niet aan ons hoor dat ie gegaan is). Het was een bètadocent dus de vraag: “Sander, kan je helpen?” gaat nog 10.000.000 x meer gesteld worden. #ripSander Oh en… Alvast gelukkig nieuwjaar allemaal! Op donderdag komt d’r trouwens nog een extra blogje. Ja ja, dat was hem weer, 2018! Op naar een mooi 2019. Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk   Hoi Allemaal, Iedereen schrok zich dood toen in één keer het algemeen alarm door de speakers knalde. Ik dacht meteen: oh nee, nu gaat het beginnen, wat moet ik gaan zeggen? Het middendek vulde zich met mensen en Annerijn gooide ‘de 1’. We telden en de kist met reddingsvesten werd geopend. Sam hield ons tegen en zei dat hij het alarm af had laten gaan om ons even bij elkaar te krijgen. Toen kwam de mededeling: “De klok gaat weer een uurtje terug.” Dat was het. Verder niets. Waarom moest dat alarm dan afgaan… Iedereen bleef een beetje afwachtend zitten, zo van… scheepsovername begint echt nog niet? Ik haalde opgelucht adem en stond op. Sam: “Oh nee wacht ff, nog één dingetje, ik ga vanaf nu op m’n luie reet zitten, want Cécile is kapitein. Het schip is van jullie.” Stressssss, stressss, stress… Ehmm en nu? Nou het was duidelijk dat ik even iets moest gaan zeggen. Ik stotterde een paar woorden uit m’n mond en de nieuwe 5-9 wacht ging in, onder leiding van Marit. Tja, dat ging soepel, #not. Met nog ongeveer 370 mijl op de teller begon de scheepsovername. Sam had die middag nog gezegd dat ‘ie waarschijnlijk pas in de ochtend zou beginnen. Poging tot chaos, goed gelukt Sam! De hele bemanning pakte de strandstoeltjes erbij en ging chillen achter de stuurhut. Bij alles wat we deden keken ze heel bedenkelijk, zodat wij extra veel zouden twijfelen, ook dat lukte. Ik hielp mee met de 5-9 wacht van Marit en vervolgens ook met de 9-1 wacht van Myrthe. Het zag ernaar uit dat ze de wachten onder controle hadden. Ik overlegde nog even met wat andere mensen over wat precies hun plan was tijdens de scheepsovername. In de salon werd een filmpje gekeken, want natuurlijk had ik toestemming gegeven voor een extra filmavondje. En toen… Slapen… Het voelde een beetje weird, maar hoort er ook bij. Die nacht was het geloof ik Mare (stuurman 1-5 wacht), die als eerste naast m’n bedje stond: “Ceec, d’r is een bui in de buurt, dus ik heb groot bram en boven bram eraf gehaald. Verder onder controle, even kijken of ‘ie echt overkomt.” We overlegden even en ik sliep weer verder. Paar uur later: “Ceec, d’r zijn weer buien. Ik heb hetzelfde er weer afgehaald en de rest ligt ook klaar om het eraf te gooien. Alles onder controle, ’t gaat echt lekker, dus je hoeft niet te komen.” Nou… Weer verder tukken dan maar. Iets voor de wachtwissel stond ze d’r weer: “Ja, die buien komen keihard over, wind 50 graden gedraaid. Velocity to destination (snelheid naar het doel toe) is intens laag, beetje zielig. Ik besloot om er maar even uit te gaan en mee te kijken. Ik kwam boven en keek op de navigatie. Op deze manier voeren we haast naar Canada. Marit, Mare en ik besloten om te wachten tot de buien over waren, waarschijnlijk zou de wind terugdraaien. De wachtwissel werd gedaan en ik bleef erbij. Het duurde even, maar uiteindelijk draaide de wind inderdaad terug. De opdracht voor de stuurmannen was duidelijk, zo laag mogelijk varen. Recht op het doel af varen was helaas niet mogelijk, daar moesten we maar mee dealen. De wachtjes liepen prima en de journalisten, video promoters, plastic onderzoekers, enzovoort, wisten ook wat ze moesten doen. Dag 1 van de scheepovername ging best wel lekker voor mijn gevoel. Ik merkte wel dat ik best wel veel stress had. Ik was nog een beetje zoekende naar wat ik precies moest doen. ’s Avonds haalden we een vers weerberichtje op en keken we nog een keer goed naar de navigatie. Morgen gijpen? Dat was het beste plan dachten wij. We houden het gewoon in de gaten. Mijn lieve stuurmannen stonden deze nacht weer meerdere malen naast mijn bedje. Om half 5 kwam Mare me vertellen dat we echt eens moesten gaan nadenken over de gijp. De wind was nog wat verder gedraaid en deze keer kwam het niet door een bui. Boven kwam ik toch tot de conclusie dat we nog moesten wachten, anders zouden we ergens onder Dominica uitkomen. Eenmaal terug in m’n nest, kwam Marit me d’r al gauw weer uithalen. Donkere wolken, grote buien en toch tijd om te gijpen…? Om 7 uur vonden wij het echt tijd. Als we zouden gijpen, zouden we veel rechter op ons doel af varen. Sam was het eens met onze redenatie, maar greep toch in. Mensen hebben hun slaap nodig en hij vond het dus verstandiger om te wachten tot de wachtwissel. Dan hadden we twee keer zoveel mensen en hoefden we niemand te wekken. Ook voeren we niet erg hard, dus zoveel verschil zou het niet uitmaken. Wij gingen de gijp doorspreken en voorbereiden. En toen, toen was het tijd om echt te gaan gijpen. Veel mensen, veel stress, veel om op te letten… Dat ging niet geweldig. Mijn stuur- en bootsmannen wisten minder goed hoe dingen werkten dan ik had gedacht. Ik had hen beter voor moeten bereiden. Zelf begon ik ook te twijfelen toen alles door elkaar heen liep en ik had niet meer het volledige overzicht. Sam moest een aantal keer ingrijpen… Het duurde mokerlang, maar uiteindelijk zijn we gegijpt. De tweede dag ben ik veel aan dek geweest. We hadden moeite met de koers en de zeilen omdat er heel weinig wind was. Het schoonmaakplan van de hotelmanagers liep voor geen meter, daarom hebben we dat aangepast. Beneden hing een slecht sfeertje. Iedereen was gesloopt en klaar met de Grote Oversteek. De nacht was redelijk rustig, maar de wind viel steeds weg waardoor het behouden van de koers lastig was. We kwamen steeds dichter bij Dominica. In de ochtend kwamen er weer enorme buien op de radar, dus ik kwam m’n bed uit bij de 5-9 wacht van Marit. Ik de hele wacht wakker, klaar voor eindelijk wat wind, komen die buien niet over #anticlimax. Wel zagen we in deze wacht voor het eerst land in zicht (was helaas Guadaloupe). Toen ik na het ontbijt nog wat conflicten binnen de 9-1 wacht had opgelost, ging ik nog eventjes slapen. Ik wilde tot de lunch gaan tukken, zodat we daarna konden gaan kijken hoe we het laatste stukje gingen varen. Al gauw werd ik m’n nest uitgetrokken, want er moest wat gebeuren. We besloten om alles weg te halen en voor de wind op alleen de ra’s en buitenkluiver naar Dominica te knallen. Toen dat allemaal geregeld was en we de koers hadden bepaald wilde ik nog eventjes tot de lunch gaan slapen. Sam was het daar niet mee eens en zei dat ik door de lunch heen moest slapen. Hij zette een waypoint in de map en zei dat ik tot daar moest slapen, omdat ik het anders echt niet vol zou houden. Om 3 uur kwam ik m’n bed uit en voeren we het laatste stuk naar Dominica. Ik was zoveel boven bezig dat ik beneden helemaal niet meer in de gaten had. Het was één grote bende beneden en op deze manier zou het aankomstfeestje in Dominica niet doorgaan. Dit moest opgelost worden. Ik haalde de hotelmanagers erbij en we hielden een ‘middendekje’. We organiseerden een supersnelle Grote Schoonmaak en IEDEREEN moest meehelpen. Het was tijd dat iedereen zichzelf even bij elkaar raapte. Ook ik moest mezelf bij elkaar rapen voor het laatste stukje. Ik baalde ervan dat Sam me hier nog op moest wijzen en kreeg m’n eerste MBD’tje. De laatste mijlen gingen goed! Toen we op een gegeven moment door de wind al het zeil eraf moesten halen en de motor aan moesten knallen, was dat binnen no time gedaan. Het ankeren ging ook top. Om half 7 stonden we met z’n allen op het middendek. Ik mocht de laatste mededelingen doen, om vervolgens met z’n allen eindelijk lekker te gaan zwemmen. Die avond feest, mijn taak zat erop, best heftig! Groetjes Cécile #DutchlawDesk   Hoi allemaal, Met een hart dat in m’n keel klopte en een stel zweethanden liep ik samen met Suus, Jesse en Myrthe de stuurhut in. Ik was absoluut niet de enige die het spannend vond en de koppen van Sam (kapitein), Jans, Jet (stuurman) en Pascal (onderwijscoördnator) hielpen niet bepaald om een wat relaxter gevoel te krijgen. Daar stonden we dan met z’n vieren op een rijtje. De eerste vragen werden op ons afgevuurd. Jesse moest als eerst antwoorden, ik als laatst. Helemaal stom, want heel veel dingen die ik wilde zeggen waren al gezegd. Binnen een paar minuten stonden we weer buiten, niet wetende wie er kapitein zou worden. Dan gaat alles door je hoofd heen… Hoe ging het sollicitatiegesprek? Wie had de beste brief? Hoe zijn de anderen kandidaten afgelopen weken geweest tijdens de wacht? Gaan ze allemaal goed met school? Er zat nog maar één ding op: wachten. Bij de lunch was het zover. Sam zat met een briefje in z’n hand, terwijl hij rustig z’n maaltijd aan het opeten was. Iedereen was heel erg stil, want we wisten dat de uitslag zou komen. Sam begon met de video promoters, gevolgd door journalisten, een fotograaf, plastic onderzoeker en zo door. Toen kwamen de officiële functies, beginnend bij de machinisten. De bootsmannen werden opgenoemd en vervolgens de stuurmannen. Als laatst DE KAPITEIN. Mijn naam was nog nergens genoemd, dus het was alles of niets, kapitein of matroos. Toen kwam het verlossende woord: “Onze kapitein voor de allereerste scheepsovername is… Cécile.” Een paar mensen waren natuurlijk heel erg teleurgesteld, omdat zij geen functie hadden gekregen, dus ik probeerde mijn blijheid een beetje te onderdrukken. Lukte niet helemaal, want daar was ik veel te blij voor. Holy shit… Ik ben gewoon straks minstens 300 nm (ongeveer 3 dagen) de kapitein van de Thalassa, FUCKING VET! Ook heel erg lastig, want ik ben de eerste, dus weet niet hoe een scheepsovername gaat. Sam gaf me het papiertje met alle functies erop en ik mocht gaan beginnen met voorbereiden. Daar was niet heel veel tijd voor, want we kregen dit te horen op donderdag en onze verwachting was dat de scheepsovername op zaterdag al zou beginnen. Nou dat is vandaag. Het wordt vanavond of morgenochtend, ligt eraan hoe snel we gaan. Eén ding is zeker, op het moment dat jullie dit lezen (maandag), ben ik de kapitein van het schip en zijn wij met 36 leerlingen naar Dominica aan het varen, zonder dat de bemanning ook maar iets te zeggen heeft. We moeten ALLES zelf fixen en geloof me dat is veel. Het grootste deel van de voorbereidingen is gedaan op een paar overlegjes na. Echt gaaf dat ze mij het vertrouwen hebben gegeven. In de volgende sailmail horen jullie het wel: Wat er allemaal mis is gegaan; hoeveel ruzies er zijn uitgebroken; hoeveel 'middendekjes' er zijn gegeven; hoe vaak de bemanning heeft moeten ingrijpen; hoe teleurgesteld iedereen in me is. Nee hoor grapje, het gaat goed komen! Ik weet het zeker. Ik heb vertrouwen in mijn stuurmannen en bootsmannen. Of nou ja… “mannen”? Deze scheepsovername hebben de mannen niet zoveel in te brengen. Een vrouwelijke kapitein, met daaronder drie stuurvrouwen, die ondersteund worden door twee bootsvrouwen (en één bootsman, maar sttt). De enige liedjes die tijdens de scheepsovername gedraaid mogen worden zijn niet voor niets Lekker met de MEIDEN en Who run the world? De sollicitaties voor de scheepsovername waren overduidelijk het belangrijkste van deze week, maar er zijn nog wel wat andere dingen gebeurd. We hebben een Spaans toets gehad, die is behoorlijk goed gemaakt. Iedereen werd alleen helemaal gek van alle deadlines en toetsen dat wij de docenten even terug wilde pakken. Het geniale plan werd geopperd om de docenten een straattaaltoets te geven. De leerstof werd gemaakt en uitgedeeld. We kregen alle docenten en vrijwel alle andere volwassenen aan boord zover om de toets te maken. Het was intens grappig om ze te zien leren en met elkaar te oefenen. De toets was behoorlijk pittig. Het doel van de toets was: “Haal een hoger cijfer dan Pascal.” De enige die dat gelukt is, is Alet met een 9.8. Pascal had een 9.6 en was het daar natuurlijk niet mee eens, maar het is altijd beter dan de 4.7 van Jan-Willem (scheepsarts). Tegenwoordig vraagt Pascal niet meer: “Hee, hoe gaat het? Goede schooldag gehad? Je had trouwens een goed cijfer voor scheikunde.” Nee, hij zegt: “Ewa, faka? Was scorro lit? Je cijfer voor scheikunde was kaulo lauw.” Klein verschilletje… Verder heeft er gisteren superlang een walvis met ons mee gezwommen. We renden van de ene kant naar de andere kant op het bovendek als een stelletje mongolen, goed voor de lichaamsbeweging. Minke vroeg gelijk: “Is het een Minkewhale (walvissoort)?” Waarop ik zei: “Ja, want dat beest is pittig klein voor een walvis.” #vondzenietzoleuk (de rest wel, Sam met name). Verder ben ik wel lief voor de mensen hier hoor. Oh en we hebben al twee keer een enorme vis gevangen. Binnen hoor je de vislijn een beetje kraken en dan zeg je: “Vis!” Vanaf dat moment springen er twee mensen de lucht in en rennen als een malle op de hengel af om vervolgens dat beest binnen te halen en met een mes z’n kop te doorboren. Daarna krijgt dat beest gekke stuiptrekkingen en houden ze ‘em in een houdgreep zodat ‘ie niet alsnog over boord vliegt. Dan gaan ze dat arme beest fileren en trekken ze eerst al z’n ingewanden er tegelijk uit, dat hart klopt dan nog gewoon. Daar hebben ze echt plezier in... (Ze = Cai en Sam (en Sander)). Die vissen zijn wel heel lekker, dat kan ik niet ontkennen. Als laatste… Er is een wereldwonder gebeurd: het is zaterdag en ik heb m’n sailmail af! #madeitmum Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk Hier ben ik Kapitein!  Hoi allemaal, |
