Hoi Allemaal,
Jaja, het is weer de typische zondag. Filmpje gekeken (lees: powernapje gedaan) en nu om middernacht een sailmailtje schrijven. “Vanaf volgende week ga ik echt op tijd aan mijn sailmail beginnen.” Oeps foutje, ik ben gewoon niet de beste met deadlines. Raad maar eens wie z’n SaS-story twee dagen te laat, als laatste van de 36, heeft ingeleverd? Nou ja, dat is weer een zonnedoeltje erbij, alle PO’s, sailmails, blogs en SaS-story’s vanaf nu op tijd inleveren. Ik zou graag uitgebreid verslag doen over wat er allemaal afgelopen week is gebeurd, maar mijn sailmail staat al zo vol dat ik er niet meer veel woorden aan vuil mag maken. Dan krijg ik namelijk Pascal achter me aan. De eerste dagen op zee waren top; zonnetje, blauwe lucht, windje, alles erop en eraan. Op dinsdag kwam Sam tijdens de lunch met de volgende mededeling: “Dit is nou School at Sea.” Slecht weer, kou, regen, tegenwind en het grootste deel van het gebarf is voor de komende 3 maanden voorbij. Wat gaan wij daar lekker van genieten. Sam voegde nog wel een extra dingetje hieraan toe: “Bij School at Sea hoort nog iets waar jullie waarschijnlijk iets minder blij mee zijn….. luizen!” Jaja, het was al zover. De eerste luizen waren geconstateerd aan boord. Dat betekende dat iedereen gecontroleerd en gekamd moest worden. Er volgden nog vele kambeurten en controles, maar als het goed is zijn die beesten nu weer van boord af. Er is in ieder geval één iemand die ze niet meer kan krijgen. Toen Sjors dit nieuws hoorde is hij namelijk direct kaal gegaan. We waren behoorlijk snel in de buurt van Kaapverdië. De laatste dag voordat we aankwamen moesten we nog drie keer gijpen. Samen met mijn wacht hebben we gewoon de allereerste zeilmanoeuvre uitgevoerd, vet cool. Op donderdag was Sam jarig, daar hebben we echt een leuk feestje van gemaakt. Hierover lezen jullie nog wel. Ik heb namelijk een blogje voor de hele groep geschreven over zijn verjaardag, deze wordt nog doorgestuurd. Nu zijn we nog in Kaapverdië. We liggen in een baai, maar we mogen niet zwemmen omdat het te ranzig is. Het is hier superheet, dus we verlangen echt naar het zwemmen als we straks in de Caraïben zijn. Gisteren hebben we een tourtje door het land gehad. Dat was echt heel leuk. Met twee brakke busjes zijn we over het hele eiland heen gesjeesd en hebben we veel gezien. Daarna hadden we nog vrije tijd. We voelden ons hier nogal blank en blond, want we werden echt intens aangestaard en nagekeken door iedereen. Vandaag was het tijd voor de hutwissel en grote schoonmaak. Dat duurde echt superlang, maar dat hoort erbij. Iedereen heeft zich helemaal kapot gezweet, want het was niet uit te houden binnen. Ik denk echt dat ik bijna uitgedroogd ben, want d’r is vandaag heel veel liter water mijn lichaam uit gestroomd. Ook hadden we een soort van mentorgesprekjes met Sam en Pascal. Eigenlijk komt het erop neer dat alles wel goed gaat. Morgen (of eigenlijk vandaag) vertrekken we weer en dan is het tijd voor de GROTE oversteek. #excitedddd Tot de volgende blog! Groetjes Cécile DutchlawDesk# .
0 Reacties
Hoi allemaal,
Het is weer zover hoor, zit ik weer, om half 12 ’s nachts m’n Sailmail te schrijven. Wat ben ik ook goed in plannen. Deze keer moet ik zeggen dat ik er oprecht niet zoveel aan kon doen. Afgelopen dagen waren gewoon superdruk. Eerst ga ik even mijn vorige blog teruglezen, want ik weet echt niet meer waar ik was gebleven. Okay we waren gebleven bij de aankomst in Tenerife. Op Tenerife hadden we een heel druk programma (het woord druk komt echt te vaak voor in mijn blogs volgens mij). Op maandag gingen we weer lekker het schip boenen om vervolgens de stad in te gaan. Santa Cruz is een hartstikke leuke stad, maar we hebben deze keer weer meer onze telefoon gezien dan de stad zelf. Ik had niet eens geld bij, aangezien ik zoveel stress had door keukendienst dat ik dat helemaal vergeten was. Wel handig, want daardoor heb ik ook vrijwel niets uitgegeven (beetje geleend van anderen). De dag daarna had Pascal op de een of andere manier nog super last-minute een uitwisseling gefixt met een Spaanse school. We barricadeerden weer als een soort leger door de stad heen, dit keer in plaats van rode zeiljassen, witte polo’s. Ten eerste, wat is wit een rotkleur. Ten tweede, wat hadden wij dat lekkere weer verdiend zeg. Eenmaal op de school aangekomen werden we verwelkomd door een aantal leerlingen en gingen we sporten. We gingen gewoon een beetje basketballen en deden een soort trefbalspel. Het was echt een soort gymles en wat was ik daar blij mee. Dat heb ik echt ontzettend gemist. Het was wel een beetje schamend toen de Spanjaarden mee gingen doen. Je zou denken dat na die vier jaar basketbal op de middelbare, we d’r toch iets van zouden moeten kunnen. 1… 2… Nou nee. Gewoon niet. We bakten er echt he-le-maal niks van in vergelijking met die Spanjaarden. We werden om beurten het bos in gestuurd, wat waren wij slecht (maar was dus toch leuk). Na het sporten werden we naar een grote zaal gebracht waar we gingen ‘ontbijten’ (2de ontbijtje van de dag). Er stonden overal tafels met eten… eten en nog meer eten en lekker eten. Iedereen wachtte heel braaf, maar toen we eenmaal mochten eten, kaanden we alles naar binnen. Wat was dat lekker zeg. Iedereen at echt alsof z’n leven d’r vanaf hing. We gingen nog lekker dansen en zingen, was echt keigezellig. Toen nog school en ‘op tijd’ naar bed, want el Teide stond op ons te wachten. Dat ‘op tijd’ naar bed gaan was met name een plan, dat hebben we niet uitgevoerd. De volgende dag stapten wij met z’n alle de bus in. Het was net een echt schoolreisje. Zeker toen “Papa Sam” ons nog even uitzwaaide. Daarna kon ‘ie nog even sprintje trekken, om de buschauffeur te vertellen dat het misschien handig was om de laadklep dicht te doen. We kwamen bij de Teide… iets met schildvulkanen, stratovulkaan en calderavulkaan ofzo. Ik dacht er staat gewoon een vulkaantje op Tenerife, maar dat schijnt niet het geval te zijn, zit een heel verhaal achter. Het enige dat ik heb onthouden is dat el Teide niet zomaar een vulkaantje is. Het is namelijk een hele flinke. Voor de mensen die zeggen dat wandelen geen sport is, geloof me, dat is het wel. Het was echt een zware en lange wandeltocht. Toch hebben we het voor elkaar gekregen om met z’n alle boven te komen. Helaas niet helemaal bij het topje, want dat kon niet omdat het werelderfgoed is en er maar een bepaald aantal mensen per dag naar boven mogen. Het uitzicht ‘boven’ kon je niet echt uitzicht noemen, want heel veel verder dan 2 meter kon je niet voor je uit kijken door de mist. Ondanks dat het best wel een zware tocht was, was het ontzettend gaaf. Ik heb nog bijna nooit zo’n voldaan gevoel gehad. Ik snap wel waarom dit de favoriete excursie is van sommige docenten, puur leedvermaak. De dag daarna kwamen de Spaanse uitwisselstudenten bij ons aan boord. Samen met 3 anderen moesten wij het programma in elkaar flansen. In de bus terug van de Teide hadden we al wat ideeën bedacht en die hebben we toen allemaal uitgewerkt. Ik heb echt de hele ochtend lopen stressen om alles op tijd af te krijgen. Uiteindelijk liep alles best wel goed. Het was een hele Hollandse dag met superlekker Hollands weer. Regen, regen en nog meer regen, dat verpestte de sfeer wel een beetje. We nemen het Hollandse weer lekker met ons mee. Toen alle Spanjaarden weer de tent uit waren getrapt (nee hoor waren gewoon vrijwillig weggegaan) was het tijd voor ons eerste feestje. De feestcommissie, of op z’n Vlaams “het feestcomité”, had alles voorbereid. Best een leuk groepje mensen zijn we ook eigenlijk… :) Op vrijdag was het alweer de dag voor vertrek. We gingen weer lekker de zee op. We deden nog wat school, er kwamen stores en we hebben cadeaus ingekocht voor surprises. Iedere wacht maakt een of meerdere surprises voor de andere wacht. Wij hebben echt geweldige cadeaus gekocht. Sinds gisteren zijn we weer lekker op zeeeeeee! Dit ding is weer veel te lang! Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk Hoi Allemaal,
Woohoooo het vertrek in A Coruña is alweer verleden tijd, binnen nu en 4 uur komen wij aan op Tenerifaaaaaaa. Wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd… veel! Maar wat? Mijn goede voornemen om dagelijks wat te schrijven heb ik redelijk hard verpest, maar ik ga mijn geheugen testen om alsnog een blogje eruit te gooien. (Nu is het alweer heel wat uren later, want ik werd weer aan school getrapt. Om precies te zijn is het nu 01:15 ’s nachts en zit ik hier nog gauw m’n Sailmail af te schrijven nadat we net twee films hebben gekeken.) Na het vertrek uit A Coruña ging onze allereerste 4-uurswacht in en deze wacht vloog heel snel weer voorbij. Ik was echt blij om weer op zee te zijn maar dat gold niet voor iedereen aan boord. Er waren een heleboel mensen die werden aangestoken door het zeeziektevirus. Het was heel raar, want de mensen die de eerste keer het meeste zeeziek waren, hadden er nu geen last van. De mensen die de eerste keer niet zeeziek waren, voelde ‘em deze keer wel weer. Dan had je natuurlijk nog de mensen die gewoon beide keren zeeziek waren en als laatste nog die paar geluksvogels die helemaal nergens last van hadden. Daar was ik er eentje van :). De volgende dag stonden wij om 5 uur klaar voor de ochtendwacht. We voeren weer heerlijk op de motor, want tijdens onze wacht wordt er niet gezeild, dat vinden de weergoden blijkbaar niet acceptabel. Serieus… Er heerst echt een vloek op onze wacht. Gelukkig begint op de uitkijk staan steeds aangenamer te worden, omdat de temperatuur eindelijk een beetje begint te stijgen. Na de eerste twee wachtdagen volgde voor mij twee schooldagen en heb ik lekker wat toetsen geknald. Het was echt lekker weer buiten, dus dat maakte het een beetje jammer om binnen te zitten. Op de tweede schooldag was het weer zelfs zo lekker dat we buiten konden lunchen. Ook Pascal (onderwijs coördinator) kwam buiten en dat is het echt bijzonder hoor. Na twee dagen school was ik weer heel blij dat ik wacht mocht lopen. De ochtendwacht was echt superleuk. Hij begon wel iets later, want Sam (kapitein) kwam niet opdagen. Vervolgens bleek dat z’n wekker niet was afgegaan, dus heeft een van ons hem gewekt. Toen de wacht bij elkaar was, moesten er twee mensen gaan broodbakken. Dat is namelijk een van de taken van de 5-9 wacht. Willem en ik gingen naar beneden en begonnen brood te bakken. Halverwege kwam Jeroen ons halen en moesten we heel snel naar het bovendek komen. De wind was opeens 50° gedraaid en sterk toegenomen. Gelukkig stond er geen zeil, maar alsnog moesten we snel ombrassen. Ook konden we daarna zeil gaan zetten want we hadden eindelijk geen tegenwind. Ik moest Alex (de matroos) uit z’n bed gaan halen, want we waren met te weinig mensen. Toen er weer wat zeil op stond, moesten Willem en ik weer naar beneden voor onze broodjes. Uiteindelijk bleef ik in m’n eentje in de keuken achter, want een van ons moest alsnog boven gaan helpen en Willem was de gelukkige. Toen mijn stomme broodjes eindelijk klaar waren en ik weer naar boven mocht, kakte de wind helemaal in. Wind en ik gaan niet samen… Wij haalden lekker veel zeiltjes weg en toen dat klaar was gingen we weer naar boven. Toen vroeg Sam: “Zijn jullie klaar?” Wij antwoordden: “Ja..” Nou toen kwam het hoor. Sam ging naar beneden om even te kijken of alle lijnen goed zaten. Hij flikkerde de ene na de andere lijn op het dek die niet goed op de pin was belegd. Hij had er zo ontzettend veel plezier in. Wij weer naar beneden om even een lesje pin beleggen en opschieten en alles te krijgen, weer wat geleerd! Toen wij weer naar boven gingen raakte ik met mijn hand de reling aan en ik voelde iets raars. Ik kijk naar m’n hand en zie een of andere ranzige, slijmerige, oranje, kwijlige substantie aan mijn hand zitten. Dit kon maar één ding zijn… BARF (van iemand anders)! Ieuw ieuw ieuw ieuw ieuw ieuw ieuw ieuw, dus ik ren als een gek naar beneden: “Aan de kant, aan de kant, laat me erlangs, laat me erlangs, gadverdamme, ieuw, ieuw, ieuw!!” Iedereen dacht dat ik over m’n eigen hand heen had gespauwt, maar dat was dus niet het geval. Toen ik m’n hand zo goed had gewassen dat ‘ie helemaal rimpelig was geworden, ging ik weer naar boven. De hele reling zat blijkbaar onder de barf en hetzelfde gold voor het bovendek. Ik moest een van de recordbarfers aanzetten om het dek te gaan schrobben. Het is natuurlijk logisch dat je je eigen kots opruimt. Toch had Sam me gevraagd om misschien even te helpen, want mijn mede-SaS’er voelde zich niet al te geweldig. Hij deed heel erg z’n best om mee te helpen en gaf met veel plezier bij ieder stukje dat ik van het dek af schrobde aan of het paprika of prei was (thanks joh). Uiteindelijk stond ik in m’n eentje al het gekots op te ruimen, want mijn hulp stond zelf alweer te barfen. Dit was niet de enige keer dat ik andermans spuug op mocht ruimen, want ja dat krijg je als je zelf niet zeeziek bent. Nu genoeg over braaksel, want ik kan dat woord echt niet meer aanhoren. De dagen hierna wisselden wacht en school zich af. Wachtdagen zijn echt genieten en ik loop ook gewoon mee met andere wachten, want daar heb ik alle tijd voor. De leukste taak tijdens de wacht vind ik zeiltjes in en uitpakken in de mast. Dat kan zo nu en dan echt een uitdaging zijn. Soms schommelt het schip zo erg dat je alle kanten op wordt geslingerd. Je merkt dat iedereen hier redelijk aan elkaar gewend is en daardoor ook meer z’n irritaties begint te uiten. De eerste ruzies zijn ontstaan en opgelost, soms met een beetje hulp van Sam. Ook Sam heeft zijn irritaties geuit in de vorm van een zogeheten middendekje. Deze gaan dan in de meeste gevallen over hoe wij met het schip omgaan of over andere dingen zoals het wasschema (das echt een lastig geval zeg). Aan boord wordt er ook heerlijk veel geroddeld en de eerste SaS-relatie is een feit. De meest gestelde vragen hier aan boord zijn: “Sanderrrrrrrrrrrrrr (aka de allesweter), kan je me helpennn?”, maar met name de vraag “Wat is jouw top-3?” komt heeeeeeel vaak voor. Het delen van je top-3 is behoorlijk risicovol, want binnen no-time weet het hele schip het. Niet dat dat verder heel veel uitmaakt. Mensen kwamen zelfs al op het geweldige idee om alle top-3’en van iedereen te verzamelen en er een lijst van de maken. Dan kon je ff checken of je een beetje gewild was hier aan boord. Dat was voor sommige mensen heel goed voor hun ego en voor anderen wat minder. Die top-3’tjes zeggen eigenlijk behoorlijk weinig, maar het zorgt wel voor lekker veel spanningen, jaloezieën, discussies en ruzies hier aan boord. Het lijkt net echt bijna een groep van 36 middelbare scholieren… Dit ding is weer veel te lang en mega onduidelijk en chaotisch, maar vergeef me het is 2 uur ’s nachts. Dit doe ik allemaal voor jullie! Trustee! (Morgen keukendienst en vrije tijd met 3 uurtjes slaap, yehess!) Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk oi allemaal,
Op maandag lieten de golven ons nog even zien hoe groot ze konden zijn, zodat de messen, dienbladen, borden en komkommers door de keuken heen vlogen op de dag dat ik keukendienst had. Naast keukengerei werden ook wij zo nu en dan door de keuken heen geslingerd, maar op de een of andere manier is het toch gelukt om maaltijden op tafel te zetten. Het weer was dus best heftig, maar het zonnetje scheen gelukkig wel en er kwam land in zicht. Spanjeeeeeeee! In de namiddag kwamen we aan in A Coruña. Het weer was toen alweer grauw geworden, maar dat mocht de pret niet drukken. Iedereen was blij om weer voet aan wal te kunnen zetten. Toen wij ’s avonds de wraps op tafel zetten deed iedereen echt alsof we een jaar niet gegeten hadden ofzo, stelletje aasgieren dat het zijn. Na het eten gingen we de tafel afruimen en hebben we alle bekers die we konden vinden op elkaar gestapeld om te vieren dat we weer aan land waren en weer konden stapelen, was echt keihoog man. Terwijl er een of andere gekke gangparty werd gehouden, deden wij gauw de afwas. Teimen bloedde bijna dood door z’n pols tussen de vaatwasser te proppen, waarna ik natuurlijk z’n leven redde en vervolgens was het weer tijd voor filmavond. We gingen Vaïana kijken, dus Pascal had echt de avond van z’n leven en wij hebben een gehoorbeschadiging (hij kent ieder liedje uit z’n hoofd…). Was leuk! Sam had onze vermoeide hoofden gezien en besloten dat we mochten uitslapen tot 10 uur. Het is echt bijzonder hoeveel mensen je intens gelukkig kan maken door het zeggen van één zin. De volgende ochtend kwamen we de eetsalon binnen en hadden de docenten het ontbijt geregeld. Op tafel stond stokbrood, ei, spek en NUTELLA. Nou gelukkiger kon je ons volgens mij niet krijgen. Nutella krijgen we namelijk maar één keer per week ofzo, omdat we anders over een maand al geen Nutella meer hebben. Ik vind Nutella niet eens zo heel geweldig en ik at het thuis ook niet zo heel vaak, maar Nutelladag is hier echt een ding waardoor Nutella aan boord gewoon goddelijk is. Na het ontbijt was het tijd voor de grote schoonmaak. Ik hoefde amper mee te doen, want Lucie had hulp nodig in de mast. We hebben alle razeilen prachtig ingepakt. Dat was iets minder makkelijk dan gedacht, want we hadden gebrast over stuurboord. Dat betekent zegmaar dat de ra’s een kant op wijzen waardoor het klimmen in de mast een stuk lastiger wordt. Willem en ik hadden precies de verkeerde kant gekozen waardoor we zeer creatieve routes moesten klimmen om toch op de ra’s terecht te komen. De verstaging zat nogal heel erg in de weg, maar het is toch gelukt. Het waaide ontzettend hard en het regende. We werden bijna de mast uitgeblazen. Helemaal doorweekt kwamen we beneden en iedereen was op ons aan het wachten. We hadden die middag namelijk vrije tijd en ze moesten wacht tot wij klaar waren, sorry guys, duurde ff. Als een soort rode-jassenleger trokken wij A Coruña in. Het was ontzettend slecht weer. Het regende, het waaide hard en het was kouder dan in Nederland volgens onze weerapps. Het Spaanse weer hadden wij iets anders verwacht, maar helaas. Ons rode leger werd nogal raar aangekeken omdat iedereen gefocust was op z’n telefoon. Die Spanjaarden dachten sowieso dat de jeugd van tegenwoordig volledig verpest was en niet meer zonder telefoon kon, want het was echt erg. Ons rode leger viel langzaam uiteen en ik stond samen met twee anderen een beetje midden op straat te bellen. Na een tijdje besloten we toch maar verder op zoek te gaan naar de Burger King. De kipnuggets en frietjes waren echt ff genieten. De Burger King had helaas geen free WiFi waardoor ik nu nog 30 Mb heb voor op Tenerife, yehesss! Daarna hebben we nog eten gekocht en op onze telefoon gezeten en eten gekocht en op onze telefoon gezeten en eten gekocht en op onze telefoon gezeten. Het was een zeer sociale dag… Toen wij om 22h doorweekt voor een gesloten havendeur stonden en ons pasje het niet deed, hebben we de laatste minuten gebeld en kwam Suus ons redden. Tot en met het moment dat de blauwe telefoonbak voor mijn neus werd geduwd, heb ik aan de telefoon gehangen. We hebben ons telefoonmomentje in ieder geval goed benut. De twee dagen daarna hebben we besteed aan school. Ik heb er drie toetsen doorheen geknald, dus daar ben ik best tevreden mee. Voor NLT heb ik als indicatiecijfer een 6,5 en voor wiskunde heb ik volgens Jacob een ruime 7, maar daar ben ik het niet mee eens want ik heb gewoon 32 uit de 39 punten en dat is volgens normale normering een 8,4. Hopelijk heb ik gelijk hahaha. School ging dus wel prima. Op vrijdag hadden we onze allereerste excursie naar Santiago de Compostella. We gingen naar een kerk, die echt superhuge was. Santiago de Compostella is namelijk een bedevaartsoort. Ik wist oprecht niet dat er nog mensen waren die bedevaartstochten maakten, maar er waren echt veel mensen die de hele tocht gemaakt hadden. Uiteindelijk hadden we nog wat vrije tijd en zijn we weer in de Burger King en de supermarkt beland… Oeps! Wel ben ik nog met twee anderen wat winkels in gegaan, maar het weer was daar niet al te geweldig voor. Toen we terugliepen naar het station kwam het echt met bakken uit de hemel. Toch raar dat de grootste bui die ik dit jaar heb meegemaakt in Spanje is gevallen in plaats van in Nederland. Wij nemen de regen gewoon met ons mee ofzo. Het was een zeer historische dag, maar daarnaast ook een soort avondvierdaagse, want we hebben echt heel veel gelopen. In de avond vroeg Sam of er een paar neuroten waren die hem op de volgende dag zouden willen helpen. Ik en wat anderen staken onze hand op, niet wetend waar we ons voor hadden opgegeven. De volgende dag zat ik samen met Laura en Julie gezellig in de stuurhut om boutjes, moertjes, ringetjes, schroefjes, spijkertjes en nog heel veel andere onderdeeltjes te sorteren. Echt alles lag door elkaar, dus het was ook zeker nodig. Het was een flinke klus, maar we zijn behoorlijk ver gekomen en het was wel gezellig. Als het binnen nu en een paar weken weer door elkaar ligt gaan we Sam wel echt slaan hoor. Toen de stuurhut helemaal opgeruimd en schoongemaakt was kwamen we beneden en hadden mensen een weegschaal gevonden aan boord. Ik ben gewoon niet aangekomen, yehesss. Is al dat hardlopen toch niet voor niets geweest. In de avond hadden we weer ‘ns filmavond. De zeer democratische stemsessie was weer een groot drama en uiteindelijk gingen we Deadpool 2 kijken. Damn, dat is echt een slechte film, maar hij was wel grappig. Vandaag zijn we weer vertrokken uit A Coruña. Het blijft bijzonder dat als we de zee opgaan binnen een uur alle energie uit iedereen getrokken is. Iedereen hangt weer in de salon, gaat helemaal fout hier. Een minuut geleden waren d’r trouwens dolfijnen hoorde ik, maar ja ik was sailmail aan het schrijven. Die beesten komen wss al onze kots opeten, want iedereen gaat weer helemaal los. Het is wel intens grappig dat de twee mensen die het meest zeeziek waren vorige keer nu gewoon anderen aan het helpen zijn. Zij hebben de Belgische pillen van Sam genomen en die werken blijkbaar. Straks mijn eerste 4-uurswacht lopen, met Sam als stuurman. Gijs is gone, weer naar Nederland en Martijn is aan boord gekomen. Nu ga ik weer aan school! Oeee eerst dolfijntjes kijken, want ze zijn d’r weer hoor ik!!!!!!!!!!!!! Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk . Na het “vertrek” op vrijdag hebben we de dagen gevuld met wat school en andere dingen. Op woensdag was de dag eindelijk daar. De dag van vertrek! Een van de stuurmannen kon alsnog niet mee, dus er moest nog snel iemand geregeld worden. Gelukkig had Sam (de kapitein) wat rondgebeld en heeft ‘ie uiteindelijk iemand bereid gevonden om mee te varen. Gijs kwam aan boord en we konden vertrekken. Na de lunch deed Monique (directrice van SaS) nog een praatje en gingen wij allemaal aan dek staan. Monique gooide de trossen los en zwaaide ons uit. We voeren de werf uit en waren op zee. Het avontuur was nu écht begonnen. Het weer was net iets anders dan op de dag dat we eigenlijk zouden vertrekken. In plaats van zeikende regen en keiharde wind (love naar de doorweekte mensen die toch op de kade stonden) stond er een mooi zonnetje en een lekkere wind. We hesen gelijk heel veel zeil en de motor ging uit. Een beter vertrek had volgens mij niet gekund. Iedereen schrok wel van hoeveel het schip eigenlijk al bewoog, terwijl de golven nog heel klein waren en het weer gewoon rustig was. Ik was ingedeeld in de 4-7 wacht. Mijn eerste wacht begon om 17:00, omdat iedereen aan het begin toch nog aan dek was. In m’n eerste wacht heb ik al even aan het roer gestaan. Dat was in het begin wel lastig, omdat een groot schip natuurlijk laat reageert. Na de wacht gingen we eten. Er was nog vrijwel niemand zeeziek, terwijl wij dachten dat we gelijk allemaal over de reling zouden hangen (na 19:00 uur ging de zeeziekte wel als een soort virus over het schip heen). Na het eten gingen we gelijk slapen. Ik was kapot en ik had het gevoel dat het middernacht was, omdat iedereen al in bed lag. Ik dacht heerlijk te gaan slapen, maar dat viel vies tegen. Ik heb geen oog dicht gedaan en gevoeld hoe de golven groter en groter werden. De volgende ochtend werden we gewekt door de 1-4 wacht. Het schip ging alle kanten op en ik viel door de gang heen richting de WC. Alles aan boord is een uitdaging als het schip zoveel beweegt. Het was stukken harder gaan waaien en we voeren op twee zeilen. Een mede-SaS’er begon aan het roer. We voeren een hoge koers en op een gegeven moment waren we heel veel op aan het loeven. Dus ik zeg “Yooo afvallen, afvallen, stuurboord, stuurboord, stuurboord!” Kijk ik achter me… Staat ze vol naar bakboord te sturen… Hahaha die was nog niet helemaal wakker. We lagen in de wind en Gijs (de stuurman van onze wacht) was best wel boos, want dat mag echt niet gebeuren. Toen we weer op koers lagen ging ik weer aan het roer. Ik heb de volledige wacht aan het roer gestaan. Ik was echt lucky, want de wachten daarna heeft er niemand meer aan het roer gestaan. We varen namelijk een te hoge koers, dus we hebben de motor erbij staan en er wordt met een joystick gestuurd vanuit de stuurhut. Het leven aan boord bestaat nu nog voornamelijk uit wacht lopen en slapen. Veel mensen waren zeeziek en toen dat een beetje weg begon te trekken, kwam er weer heftig weer en hing iedereen opnieuw over de reling te barfen, keigezel. Ik heb zelf amper last van zeeziekte, maar ik was de eerste dagen op zee ook niet topfit. Dat kwam gewoon door de vermoeidheid en iedereen was duf en zeeziek enzo, dat steekt elkaar aan. De zeeziekte is nu bij de meesten wel een beetje afgelopen. Er blijven er nog een paar over. De eerste dagen op zee waren leuk, maar dus wel heel vermoeiend. We hebben al meerdere keren dolfijnen gezien en ik hoorde zelfs mensen over een haai. We hebben Gijs als een soort spiderman de bezaansmast in gehesen zien worden om iets te fixen. We hebben al 2 mensen van de trap af zien donderen en vele vingers tussen deuren zien klappen. We hebben veel muren geknuffeld, veel bekers zien omgaan, veel slechte grappen gemaakt en nog zoveeeeeeeel meer. Soms heb ik wel heimwee. Toen ik weer ‘ns niet kon slapen vroeg ik me wel af… Waarom lig ik hier in een bed dat eerst 3 meter naar boven schiet, waarna je bovenaan een zweefmoment ervaart, om daarna weer 3 meter naar beneden te tyfen en bijna door je matras heen gedrukt te worden terwijl je ook nog eens bijna je bed uit rolt doordat we over stuurboord hellen, alsof je in een kermisattractie zit in plaats van in een bedje dat gewoon prachtig waterpas ligt en verder niet beweegt? Volgen jullie het nog? Klopt er grammaticaal nog iets van deze zin? Vast niet, maar jullie snappen waarschijnlijk wel wat ik bedoel. Naast m’n bed mis ik ook onze douche (waar ik langer dan 3 minuten onder kan staan), want douchen is hier eveneens zeer pittige uitdaging. Ik wist niet dat je zoveel bijzondere houdingen aan kon nemen in een douche... Gelukkig begint het wel te wennen. Ondanks dat iedereen er soms even doorheen zit, zijn we toch heel erg aan het genieten. Het is heel raar om te beseffen dat het leventje thuis gewoon doorgaat. Jullie lagen allemaal in bed toen ik in de stuurhut zat, een beetje naar reggae muziek luisterend, nadat ik anderhalf uur met Minke op de uitkijk had gestaan, terwijl we van de Euraziatische Plaat af voeren en echt op de Golf van Biskaje terecht kwamen om vervolgens door de grens van 500 zeemijl heen te gaan op weg naar La Coruña (kijk dat zijn nog eens veel participia in één zin). Dat zijn dan weer van die geluksmomentjes waarop we even moeten beseffen dat wij iets fucking gaafs aan het doen zijn! Wij varen verder richting La Coruña! Ik heb trouwens echt heel erg veel zin in pizza (#random). Lovee you guys! Tot de volgende blog! Liefs Cécile #DutchlawDesk Er is afgelopen week echt megaveel gebeurd. Bereid jezelf vast voor, dit wordt een zeer onduidelijke en chaotische blog. Het avontuur begon allemaal op 21 oktober, INSCHEPEN! Om 4 uur kwamen we in Amsterdam, de paar uren daarvoor had ik nog een hoop lastminute-werk gedaan, want stress is echt m’n bestfriend, dus die wilde ik nog eventjes voelen voordat ik vertrok. Ik liet mijn kamer achter alsof het een varkensstal was. Je moet vertrekken in stijl, toch? Eenmaal aangekomen zette ik mijn tassen op het achterdek en leverde m’n telefoon, paspoort en geld in. Toen ging ik kijken in welke hut ik de eerste maand mocht gaan vertoeven. Hut 3, helemaal in het vooronder, samen met Luka. Een tweepersoonshut is best wel fijn, want je hebt veel ruimte. Nou ja, het is net wat je ruimte noemt, maar in vergelijking met andere hutten kan je er je spullen redelijk opbergen. Voor ik aan het inruimen mocht beginnen moest ik mijn tas nog laten controleren. Na het eten ging ik langs bij Pascal en ik hoefde vrij weinig spullen in te leveren. Het enige wat ik balen vond is dat ‘ie m’n eten afpakte, gelukkig heb ik dat later nog terug gekregen. Het inruimen van de hut duurde superlang, dus we gingen echt laat slapen. De volgende dag hebben we een hoop gedaan. Onder andere hebben we geoefend met het algemeen alarm. We deden alsof we op zee waren, dus iedereen moest een reddingsvest aantrekken. Die dingen uit die kist halen was makkelijk, maar terug erin? Niet te doen, bleek echt een of andere gekke puzzel te zijn. We hebben het drie keer opnieuw moeten doen totdat we de oplossing gevonden hadden. Toen hebben we nog wat uitleg gekregen over veiligheid en zeilen. Daarna hadden we nog wat metingen voor het gewichtsproject van Jonna. Aangezien we toch met gewicht en sporten bezig waren besloten we te gaan hardlopen met twee docenten. De hele groep viel uit elkaar door niveauverschillen, maar uiteindelijk hebben we 6,5 kilometer gelopen, dus dat is netjes. De dagen daarna hadden we Sailtraining en de stores kwamen. De stores komen betekent gewoon: er komt megaveel eten en dat moet ergens aan boord. Wij gingen bezig op het middendek en toen alle blikken in de kisten zaten, vertelde iemand ons dat alles geteld moest worden. Had dat ff eerder gezegd joh, toen kon alles er namelijk weer uit. De stores was niet het meest leuke klusje, maar daarna moest de ondermars, een zeil, opgehangen worden. Ik mocht helpen samen met zes anderen. We gingen in de mast en moesten op de ra gaan hangen. Dat was aan het begin best wel lastig en eng. We moesten op een lijntje staan dat onder de ra hing en een soort van over de ra heen hangen, niet de meest stabiele ondergrond. Aan het begin trilde die lijn waar we op stonden, omdat sommige mensen het nogal scary vonden. Aan het einde trilde die lijn opnieuw, omdat het ontzettend koud was. We waren best lang bezig, maar het was nog niet af. We gingen de volgende dag verder, omdat sommige mensen hun vrije tijd wilde benutten. We mochten Amsterdam in, maar ik had niet eens meer tijd om me klaar te maken, dus ik bleef gewoon aan boord samen met wat anderen. Het was opeens echt ontzettend rustig, super chill wel. Op donderdag gingen we verder met de ondermars en zorgden we dat alles op het schip zeevast stond. De volgende dag was het namelijk tijd voor vertrek. Vrijdagochtend maakte iedereen zich ready. Iedereen gooide zeeziektepillen achterover en dronk veel water. Toen kwam Sam, de kapitein, met een hele leuke mededeling. Het vertrek ging niet door, want er zijn motorproblemen. Holy, wat enorm balen! Het “vertrek” ging daarna toch gewoon verder. Van iedereen kwam er een ouder aan boord en we voeren naar IJmuiden. Snuffel mocht ook mee van Sam, keigezel. Het was echt rotweer. In IJmuiden stonden er een hoop lieve, doorweekte mensen op de kade. We hadden redelijk veel tijd om afscheid te nemen en uiteindelijk voeren we de sluis van IJmuiden door. Het was enigszins triest dat we daarna direct linksaf sloegen de werf van IJmuiden in. Sam troostte ons een beetje door de eerste filmavond in te lassen. We liggen hier sowieso nog tot woensdag....… Echt balen! We zijn begonnen met school, sailtraining en Spaans. Zo vermaken we ons nog wel even, maar we willen de zee op! Nog even geduld en dan vertrekken we echt! Ik ga afronden, want ik heb al teveel woorden. Tot de volgende blog! Met dank aan de fotografen Ron en Rolf van mijn hoofdsponsor #DutchlawDesk staan hieronder nog een paar leuke foto's van de vertrekdag Over minder dan twee uurtjes vertrekken we naar Amsterdam. Tijd om in te schepen! Ik heb er heel veel zin in en alle tassen zijn gepakt (nou ja bijna dan...). Nog even de laatste dingen regelen en dan gaat het echt beginnen. Ik besef nog steeds niet helemaal dat ik vanavond al gewoon aan boord slaap. Ik ga alles hier in Nederland wel missen, mijn familie, m'n vrienden, het voetbalteam, de hond... Maar ook het lekker lang kunnen douchen, in mijn eigen bed kunnen slapen (tot 13h 's middags, zo nu en dan), eten uit de koelkast kunnen grijpen en af en toe alleen kunnen zijn, ga ik missen. Toch weet ik zeker dat het echt een geweldige ervaring gaat worden, die ik never nooit meer ga vergeten! Zoals in de vorige blog had aangegeven wil graag nog een aantal sponsoren bedanken. Zij hebben dit immers allemaal mogelijk gemaakt! Ten eerste wil ik graag Arbor Voet bedanken. Arbor Voet is gespecialiseerd in voetverzorging. Ze werken alleen met natuurlijke producten, omdat dat goed is voor de natuur. Wij gaan ook ons steentje bijdragen om de natuur te helpen met ons project Soup at Sea. Uit die visie heeft Arbor Voet mij gesponsord en ik ga dan ook mijn uiterste best doen om het Soup at Sea project zo groot mogelijk te maken! Ten tweede wil ik graag The Changery bedanken. Zij helpen leiders om zich te ontwikkelen. Aankomende zes maanden ga ik ook aan mijn leiderschap werken. Leiderschapsontwikkeling is namelijk een van de belangrijkste onderdelen van School at Sea, net als bij The Changery. Verder wil ik graag Machiel van Velden Advies bedanken. Machiel van Velden Advies verleent oplossingsgericht advies aan ondernemingen en particulieren. Daarnaast wil ik graag Rotary Soestdijk bedanken. Ik heb daar een presentatie mogen geven. Dat was erg leuk om te doen! Na mijn reis kom ik daar sowieso terug om te vertellen hoe het was. Ook wil ik nog Skinvision bedanken. Skinvision is een app waarmee je tekenen van huidkanker kunt herkennen. Heel handig omdat je telefoon gelijk het resultaat laat zien. Deze app houdt je huid gezond, dus ik zou hem zeker downloaden! Als laatste wil ik graag nog Group Auto en Interpon Powder Coatings bedanken! 26 oktober kunnen mensen mij nog komen uitzwaaien in IJmuiden. Voor de mensen die ik daar niet meer zie... Heel veel plezier hier in ons koude kikkerlandje! Ik ga jullie missen en tot over een half jaar (blijft raar om te zeggen). Vanaf vandaag gaat mijn moeder trouwens mijn blog beheren. Ik ga berichten doorsturen via sailmail en zij zet ze online, als dat maar goed gaat. ;) Tot de volgende blog (dan vanaf zee)! Groetjes Cécile #DutchlawDesk Hi allemaal, Het voelt als een paar weken geleden, Willemijn die mij vertelde over School at Sea, ik die vervolgens de site van School at Sea uitpluisde en me aanmeldde voor de informatiemiddag. In werkelijkheid is dat al meer dan een jaar geleden. Daarna kwam ik in een rollercoaster terecht met de fondswerftrainingen, het selectieweekend, mijn sponsortraject, de voorbereidingen en nu is het bijna zover, over één week gaat mijn grote avontuur beginnen. Wat is de tijd voorbij gevlogen! Aanstaande zondag scheep ik in op de Thalassa, net als Willemijn. Dat had ik toen nooit durven hopen en het is gewoon gelukt. Het gaat echt gebeuren. Ik ga mee met School at Sea! Rond januari begon mijn fondswerfavontuur. Een leeg excel-sheetje dat gevuld moest gaan worden met sponsoren en andere acties. Dat excel-sheetje bestaat nu uit 180 rijtjes, bijna 50 particuliere sponsoren, ruim 50 bedrijfsmatige sponsoren, meer dan 55 BOGO-bottle kopers, een aantal Marktplaatsverkoopjes en nog wat kleine acties. Wat kan ik anders dan al deze mensen ontzettend bedanken. Ik hoop dat ik aankomende week nog een paar rijtjes mag toevoegen. Ik ben namelijk echt bijnaaaa rond! Nog een heeeeeeel klein beetje... 22.042 euro heb ik opgehaald, 98%. Ik moet nog 458 euro, oftewel 229 zeemijlen! Met de verkoop van de laatste BOGO-bottles en misschien het werven van een paar kleine sponsoren kan ik straks zeggen dat het me gelukt is... 22.500 euro ophalen! Wat heb ik al ontzettend veel geleerd van het hele fondswerftraject. Voor mijn allereerste sponsorgesprekken was ik zoooo zenuwachtig, terwijl dat bij mensen was die ik heel goed kende... Een paar weekjes geleden stond ik voor meer dan 30 onbekende mensen te presenteren bij de Rotary (dat was ook nog wel spannend hoor). Als ik er nu op terugkijk is het echt een heel groot verschil. Ik vind het een stuk makkelijker om mezelf te presenteren en ik ga met meer zelfvertrouwen naar mensen toe. Ik heb geleerd dat er eigenlijk niks fout kan gaan als je iemand je verhaal vertelt. De reactie is bijna altijd leuk. Ook weet ik nu wat ik kan bieden. Tijdens School at Sea ga ik natuurlijk nog veel meer leren, maar alleen al het sponsortraject heeft me veel gebracht. Er kwam een flinke dosis doorzettingsvermogen aan te pas, want af en toe zat ik er echt doorheen. Soms had ik gewoon echt géén zin, maar ook dat hoort erbij en zelfs daar heb ik van geleerd. Ik wil al mijn sponsoren natuurlijk bedanken, wat heb ik veel van hen geleerd en dankzij hen kan ik dit geweldige avontuur gaan ondernemen! Een dezer dagen komt er nog een blogje om een aantal van mijn nieuwe sponsoren in het zonnetje te zetten. Aankomende week wordt nog behoorlijk druk. Het inpakken is een flinke klus. Gelukkig heb ik alles van de paklijst redelijk compleet. Daarnaast moet ik nog de laatste dingen regelen met school en met mijn sponsoren. Het is weer eens een veel te lang verhaal geworden, dus ik ga 'em afronden! Tot de volgende blog! Groetjes Cécile #DutchlawDesk Hi allemaal, Zoals ik al had aangegeven in de vorige blog, is er een leuke vooruitgang met Soup at Sea. We hebben namelijk een sponsor, Join the Pipe! Ik zal even kort toelichten hoe Join the Pipe ons gaat helpen! Ten eerste krijgt iedereen van de Soup at Sea-groep een supermooie BOGO-bottle gesponsord. Die kunnen wij heel goed gebruiken tijdens onze reis, maar ook om mee te nemen naar school of naar voetbal natuurlijk! Zo hoeven wij in ieder geval geen gebruik meer te maken van plastic wegwerpflesjes die het milieu vervuilen! Ten tweede mogen wij een clean-up box meenemen aan boord. In zo'n box zitten 200 flessen, die mogen wij uitdelen aan de mensen in het land waar we een clean-up gaan organiseren. Daarnaast zitten er in de box ook vuilniszakken, posters en vragenlijsten met diploma's om kinderen meer te leren over de plastic soep. Wij kunnen deze spullen goed gebruiken om in de landen waar wij komen een beach clean-up te organiseren en dat gaan wij ook zeker doen! Als laatste wilde Join the Pipe ons nog helpen met het financiële plaatje van School at Sea. Wij mogen flessen inkopen en die dan doorverkopen. Ik heb een hoop flessen ingekocht, dus ook jij kan een fles kopen! Het gaat om de BOGO-bottle, die kan je van mij kopen voor maar 6 euro. Op die manier help je mij en help je het milieu! Ze zijn verkrijgbaar in verschillende kleuren en hebben een inhoud van een 500 mL. Wilt u er één of meerdere bestellen? Klik dan op deze knop! :) Ik ben trouwens ook weer een stukje verder met de sponsoring, 20.500 euro heb ik inmiddels opgehaald. In een volgende blog zal ik toelichten hoe ik dit heb gedaan. De vertrekdatum komt steeds dichterbij, nog 29 dagen! Yehesss (beetje stress, maar hee)!
Tot de volgende blog! P.S. wel kopen hè, is leuk!! Groetjes Cécile #DutchlawDesk Hi allemaal, Eigenlijk zou ik een blog schrijven als ik op de helft was, maar zoals altijd ben ik weer veel te laat! Misschien een goede eigenschap om tijdens School at Sea te verbeteren: mijn eigen afspraken nakomen. :) Door alle drukte ben ik helemaal vergeten om toen een blog te schrijven. De tijd vliegt voorbij en voor ik het wist was ik alweer bijna op driekwart. Het waren mijn opa en oma die ervoor gezorgd hebben dat de terugweg is ingezet. Ze laten me dus niet halverwege ergens op Panama achter, dat is fijn! Ik heb nu 18.034 euro, dat is 80,2%, oftewel meer dan 3/4 van het totale bedrag. Ik wil graag iedereen bedanken die mij geholpen heeft om zo ver te komen! Ik heb afgelopen tijd veel gedaan om dit te bereiken. Ik ben bijvoorbeeld langs een heleboel Baarnse ondernemers gegaan om te vragen of ze mij wilden sponsoren. Als tegenprestatie mag ik ze dan onder andere benoemen in de Baarnsche Courant. Ik ga namelijk nog twee artikelen schrijven, één voor mijn reis en één na mijn reis. Met dit project heb ik al 875 euro opgehaald! Ook heb ik nog een hoop particuliere sponsoren erbij gekregen door presentaties te geven. Dat was heel leuk om te doen! Alle particuliere sponsoren, heel erg bedankt! Daarnaast zijn er nog een aantal bedrijven die mij gesponsord hebben, bijvoorbeeld Qugo. De Qugo is een superhandig vervoermiddel, waarmee je je snel kan vervoeren en geen last meer hebt van files. Als u nog een vervoermiddel nodig heeft om naar uw werk te komen, overweeg dan een Qugo! Een Qugo is namelijk ook nog super milieuvriendelijk! Ook heeft DUO Notariaat & Adviseurs mij gesponsord! Ik had een leuk gesprek met Duco en dat leverde ook nog eens een supergaaf resultaat op. Daarna heb ik simplySmove benaderd. SimplySmove verkoopt Smoveys, dat zijn hele eenvoudige fitnesshulpmiddelen waarmee je supermakkelijk in beweging komt. Het kost weinig tijd om dagelijks toch te bewegen en fit te blijven. Smoveys zijn dus erg handig voor bijvoorbeeld mensen die werken, maar ze zijn ook ontzettend handig voor aan boord. Veel leerlingen hebben namelijk moeite om aan boord te blijven bewegen en komen daardoor aan. Dit wil ik natuurlijk heel graag voorkomen en Smoveys zijn ontzettend geschikt. Mickey is bereid om ons een paar setjes Smoveys mee te geven aan boord, superlief! Vervolgens heb ik gepraat met Jeroen. Hij heeft een makelaarsbedrijf met een groot aanbod aan huizen in Delft en omstreken. Jeroen wist zelf al superveel over School at Sea omdat zijn dochter mee is geweest. Dit leverde uiteindelijk ook nog een hele mooie sponsoring op! Bedankt! Daarnaast ben ik ook nog langs de GGD geweest en hebben ze me pijn gedaan zodat ik straks veilig mijn reis kan maken zonder gele koorts of iets dergelijks te krijgen. Als het goed is kom ik dus weer helemaal heel terug! Verder was het natuurlijk zomervakantie en heb ik zelfs nog de tijd gevonden om daar even van te genieten. Ik ben in Nederland gebleven wat gelukkig dit jaar geen straf was aangezien de temperatuur volgens mij de hele zomervakantie niet onder de 25 graden is gekomen... ;) Volgende week begint school weer. Nou ja, eigenlijk is de vakantie nu al voorbij, maar ik heb deze week nog geen les omdat mijn school 100 jaar bestaat! Oftewel hiep hiep hoera voor Het Baarnsch Lyceum en deze week alleen maar leuke dingen. Straks moet ik natuurlijk met al mijn docenten gaan overleggen over hoe we het gaan doen met toetsen enzo. De weken gaan vliegen en binnen no time is het waarschijnlijk alweer herfstvakantie en dan stap ik aan boord! Ik heb er zoveel zin in! Nu eerst nog het laatste deel van het bedrag ophalen, nog 4.500 euro! Dat moet lukken! Ik heb al een plan hoe ik op school ook nog wat geld kan verdienen. Een pen lenen kost per les één zeemijl, werkt supergoed! De enige echte Matthieu Sjollema heeft het systeem uitgetest en werkt prima, dus vergeet allemaal je pen aankomend jaar en hoor bij de supercoole sponsorclub van Cécile at Sea. Wie wil dat nou niet? Tot de volgende blog! P.S. Nu ga ik echt weer vaker mijn blog bijhouden, beloofd! Er zijn namelijk alweer hele leuke ontwikkelingen met ons project Soup at Sea. Groetjes Cécile #DutchlawDesk |
Cecile at seaIk ben Cécile van Velden, 14 jaar en ik zit op het Baarnsch Lyceum. In het schooljaar 2018/2019 wil ik mee met School at Sea. Dat is een programma waarbij 36 leerlingen in een half jaar naar de Caraïben zeilen en weer terug. Deze reis wil ik maken om mijn kwaliteiten te verbeteren en om ervaring op te doen. |