Het wel-capabele groepje (en Trudy)

Hoi allemaal,

Als laatste (ofcourse) groepje stapten wij de bijboot in. Sam en Jet zwaaiden ons uit en zeiden nog “Veel plezier en pas goed op elkaar hè”. Nou het klonk bijna echt zorgzaam. Stiekem waren ze natuurlijk gewoon superblij dat ze een weekje van ons af waren. In Portobelo begon onze reis. We hadden maar twee opdrachten. Opdracht 1: Zorg ervoor dat je over 8 dagen in Bocas del Toro bent. Opdracht 2: Ga direct naar Panama City en skip Colón (onveilig). Sam had ons groepje nog een derde opdracht gegeven: Wees een beetje lief voor Trudy (volwassen begeleider van ons groepje). Hij was namelijk een beetje bang dat we over d’r heen zouden lopen… Ons groepje bestond namelijk uit Minke, Cai, Matisse, Roxanne, Mare, Andrea en ik. Allemaal drukke mensen met een duidelijke mening. Nou daar gingen we dan. Portobelo was behoorlijk uitgestorven en wij konden natuurlijk het busstation niet vinden. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk kwamen we alle andere groepjes tegen, die het busstation wel hadden gevonden. De eerste normale bus zat echt propvol, dus daar pasten wij niet meer bij. Toen kwam er nog een bus en daar wilden wij in gaan, maar die zat ook vol. Tegelijkertijd kwam er een luxe bus aan, waarop stond ‘privado’. De buschauffeur wilde ons graag de bus in hebben, maar wij dachten nee want dat is sowieso superduur. Uiteindelijk vroegen wij of we voor 3 dollar p.p. naar Panama City mochten en dat vond die vent oké. Nou helemaal top, want dat was goedkoper dan die andere bus en het was echt een hele fijn bus, met airco enzo. Wij zaten vrijwel alleen in die bus, samen met één ander groepje en nog vijf locals. Die andere groepjes zaten in die rotbus, goed gefikst wel. Toen we in Panama City aankwamen gingen we een grote shoppingmall in. Daar hebben we gegeten, gebeld en geshopt. Voordat we het wisten waren er alweer een paar uur voorbij. Aangezien ik een connectie had met de Nederlandse Ambassadeur van Panama, konden we bij de Ambassade op bezoek gaan. Het bussysteem in Panama was alleen onbegrijpelijk. Het duurde een tijdje voordat we eindelijk in de bus zaten. De bus duurde nog een stuk langer, want het was ontzettend druk in Panama City. Dit kwam doordat de paus in Panama City was op het moment dat wij er waren. Sam had ons dan ook aangeraden om zo snel mogelijk weg te gaan uit Panama City, omdat een slaapplek zoeken gewoon heel lastig is en alles ook duur is. Nou die drukte was dus wel te merken en daardoor kwamen we veel te laat bij de Ambassade. Gelukkig konden we alsnog eventjes naar binnen. ’s Avonds gingen we weer terug naar het grote busterminal. Daar moesten we snel kaartjes zien te fiksen voor de nachtbus, want wij wilden dus zo snel mogelijk weg uit Panama City. Toen dat gefikst was gingen we wat eten in de mall. Samen met twee anderen ging ik naar de supermarkt net buiten de mall. Toen we weer terug naar binnen wilden mocht dat niet en werden we tegengehouden. Tja, wat doe je dan? Ik heb op m’n beste Spaans uitgelegd dat onze vrienden nog binnen waren met onze tassen en uiteindelijk mochten we ze gaan halen. Toen we boven kwamen, was Trudy ineens in de stress. Ze was haar portemonnee kwijt… Nou wij naar het politiebureau gegaan en daar aan dertig verschillende mensen uit moeten leggen wat er gebeurd was. Toen moesten we weg om de bus te halen en uiteindelijk hebben we niet eens een aangiftebewijs gekregen. 
Wij gingen de nachtbus in naar Santiago. In de bus werd ik aan iemand van ons groepje vastgebonden voor een opdracht van de Crazy 88. De Crazy 88 zijn 88 opdrachten waarmee je punten kunt verdienen tijdens de eigen reis. Het groepje met de meeste punten zou winnen. Nou ik zat dus aan iemand vastgebonden voor 24 uur en de eerste uurtje zijn wel fatoe hoor, maar ik heb me denk ik nog nooit zo hard aan iemand geërgerd, 24 uur is toch wel echt lang. Toen we in Santiago aankwamen, hebben we een uurtje lopen pitten (4h ’s nachts) als een soort zwervers op de grond. Vervolgens pakten we de bus naar Soná en ook op dat station moesten we lang wachten. Gelukkig kwam er na een tijdje een taxi langs en hebben we zoveel af weten te dingen dat het zelfs goedkoper was dan de bus. Wij sprongen de pick-up in en reden naar Santa Catalina terwijl de zon opkwam. 
Na dit pittige nachtje begonnen we aan dag 2. Kunnen we het daar gewoon niet over hebben? Dat was onze enige ‘zwarte dag’ van de eigen reis. Iedereen was chagrijnig, er waren wat frustraties, hostel vinden lukte niet, alles was duur, iedereen was moe. Het was gewoon de minste dag. 
We gaan dus maar direct door naar de volgende dag. In de ochtend stond ik vroeg op, want we waren in Santa Catalina – ook wel Surf Town – dus we moesten die dag wel gaan surfen. Wij liepen naar het surfstrand om alvast boards te fiksen. Toen we dat hadden geregeld en we terugkwamen stond er een heerlijk pancake ontbijtje voor ons klaar. Na het ontbijtje gingen we surfen. Er was één beginner board en twee gevorderden boards, dus dat ging helemaal fout. Wij waren namelijk nog niet zo gevorderd. Toch heb ik wel een paar keer kunnen staan! Na een golf gepakt te hebben, tyfte ik van m’n board en daar was een kwal. Kwallensteek, heel nice! Na het surfen gingen we gauw douchen en lunch maken. We checkten te laat uit, want wij zijn laatkomers zoals altijd en we gingen op weg naar Boquete. Een heel busavontuur verder kwamen we aan. In de bus van Santiago naar David was ik doodgevroren, omdat er acht blazers op mij gericht stonden en ik een korte broek aan had. Al die Panamese mensen zaten daar in hun lange broek en trui met een DEKENTJE en ik zat daarnaast helemaal voorin dood te vriezen. Een ander deel van mijn groepje zat in het gangpad, omdat er te weinig plek was, dus heel slecht had ik het niet zou je zeggen, maar toch had ik wel medelijden met mezelf. Er werd een of andere keigeweldadige Spaanse film gedraaid en toen die afgelopen was, kwam er volgens mij een soort Panamese Friends serie. Ik was blij toen we eindelijk die bus uit mochten. In Boquete gingen we ff eten en vervolgens gingen we naar het hostel. De volgende ochtend wilden we naar de Lost Waterfalls gaan. Eerst moesten we naar het centrum zien te komen, maar er waren gewoon geen pick-up taxi’s die stopten. We mochten niet opsplitsen in twee taxi’s, dus dat was helemaal ruk. Uiteindelijk was er toch een auto die stopte en mochten we met z’n alle op de achterbank. Dat was lekker knus. We raakten aan de praat met Jake en opeens zei hij dat hij wel een dag vrij wilde nemen om ons wat leuke dingen te laten zien. Nou dat was echt helemaal top! We hoefden alleen benzinekosten te betalen. Jake bracht ons naar een kloof waar we gingen zwemmen. Wij hadden gezegd dat we nog graag wilden gaan ziplinen in Boquete en toen had hij dat opeens ook gratis gefikst! Oh nee, toch niet… We gingen slacklinen, dat was wel grappig. Vervolgens wilde Jake met ons die nacht nog een vulkaan op, vulkaan Barú, het hoogste punt van Panama. We sliepen een paar uurtjes en toen begonnen we #teide2.0. Net voor de zonsopgang kwamen we boven en daar was het me een partijtje ijskoud. We hadden natuurlijk amper warme kleren bij en sommige mensen hadden niet eens een lange broek. De zonsopgang was hartstikke mooi, maar dat ding duurde veel te lang, want we vroren dood. Toen de zon eindelijk op was gingen we weer naar beneden. Eenmaal beneden was het weer tijd om te vertrekken. We gingen naar Bocas del Toro, oftewel de eindbestemming. Van Trudy kregen we te horen dat Sander ook een capabel groepje wilde, dus volgens mij waren we goed bezig. Het was wel een beetje incapabel dat Trudy dit tegen ons zei, want wij gingen natuurlijk Sanders groepje pesten met dat ze incapabel waren en dat vond Sander niet zo leuk. In de bus naar Bocas besloten ik en Matisse film te gaan kijken… Fifty Shades. Dat was misschien niet de handigste film voor in de bus, zeker omdat er een 5-jarig jochie naast ons in het gangpad zat #oeps. Met een beetje stress wisten we alsnog de laatste boot naar Isla Cólon te pakken, het eiland waar Bocas op ligt. Daar hadden we nog geen hostel geregeld. We gingen naar het hostel, waar we graag zouden willen gaan slapen en gelukkig hadden ze nog plek. Het was een heel gezellig hostel en iedereen sprak Engels. De volgende dag gingen we fietsen naar Bluff Beach. Minke en ik hebben in de eerste vijf minuten geloof ik bijna drie mensen aangereden. We moesten even inkomen. Bij Bluff Beach waren er mokerhoge golven, waar je echt onderdoor moest duiken om niet te verzuipen. Matisse ging bijna dood, want die zwom een mui in, maar we hebben het allemaal overleeft. De volgende dag gingen we surfen bij een ander eilandje. Dat ging supergoed! Wel had ik Minke bijna vermoord, maar ik sprong last-minute van m’n surfboard af. ’s Avonds gingen we uit. De volgende dag was het alweer de laatste dag, dus we wilden nog wat leuks doen. Quad rijden mocht niet van Sam, dus samen met twee anderen gingen wij alsnog proberen te ziplinen. Uiteindelijk hadden we na het afdingen nog net genoeg geld. We gingen naar Red Frog Island en daar werden we met twee gidsen naar de jungle gebracht. Het ziplinen was echt vet en ik heb zelfs ondersteboven geziplined. Na het ziplinen gingen we terug om nog ff wat te eten, in het hostel te chillen en te shoppen. Die avond gingen we terug aan boord. Wij mochten de mensen van ons hostel nog een rondleiding geven en toen was de eigen reis echt afgelopen. Op naar Cuba!
Tot de volgende blog!

Groetjes Cécile
#DutchlawDesk