Dierentuin Thalassa....!!

Hoi Allemaal,
​
Na een hele hoop dagen Panama, was het tijd om te vertrekken. Pap, mam, ik stel Panama voor als vakantiebestemming volgend jaar! Deal?! Wat was dat een nice land. Toch had ik wel weer zin om ff te zeilen na iets van 10 dagen Panama. Dat zeilen werd grotendeels motoren, want tegenwind (zucht...). Iedereen was echt superdruk en enthousiast na het vertrek, wat niet helemaal te verklaren was, maar wel leuk. Iedereen had ook allemaal leuke souvenirtjes meegenomen van Panama, op één iemand na. Die had namelijk besloten luizen mee te nemen aan boord, echt dikke grote en met name heel veel Panamese luizen. Gezellig! Daarnaast waren Sanders en Wouters bedwantsen (misschien beter bekend als wandluis) ontsnapt uit hun hut en in een andere bemanningshut weer aangetroffen. Gezellig! En in de keuken? Meelwormen in de verpakkingen... Extra gezellig! Een grote beestenbende op de Thalassa. Alle verpakkingen moesten gecontroleerd worden en alles ging in potten en bakjes. Alle keukenkastjes moesten opnieuw schoongemaakt worden, terwijl dat echt net was gedaan. Mijn schooldag werd dus iets anders ingevuld dan de bedoeling was... (#ask3’tjesforhelp).
Toen we de volgende ochtend hagelslag gingen eten werden er twee pakken op tafel gezet waarvan de onderkant er niet zo heel fris meer uit zag. Na het ontbijt besloot ik eens te kijken op de plek waar de hagelslag gestored lag. Dat was een van de banken in de salon. Ik deed de bank open en kwam tot de verdrietige conclusie dat er nog maar één laagje aan pure hagelslag pakken was overgebleven #sosad. Ik wilde er een pak uithalen, maar dat kostte de nodigde spierkracht omdat het pak helemaal vastgeplakt zat aan de bodem van de bank. Shit. De bank was een beetje vochtig geworden en hagelslag pakken zijn niet de meest waterdichte verpakkingen die je kan krijgen, dus alle pakken die onderop lagen waren helemaal vies en half beschimmeld aan de onderkant. Samen met Laura en Thomas begon ik aan onze reddingsactie met als motto: “Red de hagelslag!” We haalden alle pakken eruit en deden alle nog te redden hagelslag in Nutella-, honing- en yoghurtbakken. Het was echt sad om al die pakken hagelslag over boord te moeten gooien terwijl er nog 5 cm (vastgeplakte) hagelslag in zat. Zeker omdat hagelslag in een schaarse hoeveelheid aanwezig is aan boord. Die avond had ik wacht van 21h tot 1h en wij mochten beginnen met het uitruimen van alle banken aan bakboord. Daarna werden alle banken schoongemaakt en werd alles weer terug in de banken gedaan. Wij waren daar natuurlijk nog niet mee klaar aan het einde van de wacht, dus we gaven het klusje door aan de 1-5 wacht en die gaven het weer door aan de 5-9 wacht. Zo blijf je toch lekker een nachtje bezig.
Toen we Cuba naderden werd het langzaamaan tijd voor de CUBA CLEANING! Bij het inklaren in Cuba zijn ze namelijk Vreselijk streng. Het schip moest schoner zijn dan dat het deze reis ooit is geweest. Drie meiden gingen de schoonmaak leiden en introduceerden een dag van tevoren het schoonmaakplan. De hagelslagbank moest opnieuw gedaan worden volgens het plan, maar dat vond ik een beetje raar, want dat was de schoonste bank van allemaal, omdat die echt net supergoed schoongemaakt was. Zij zeiden dat dat moest van Sam, dus wij gingen even navraag doen. Alle andere banken hoefden namelijk niet, terwijl die dus viezer zouden moeten zijn. Sam zei dat we de bank even moesten controleren door een deel leeg te halen en dat we dan even zouden kijken of het echt nodig was. Wij doen de bank open en halen er wat uit... WTF! Er stond een laagje water in de bank, nooooooo. ALLES kon er weer uit. Een afsluiter van een van de leidingen bleek niet goed dicht te zitten. Nou het was weer één grote ravage. Niemand van de wacht hoefde boven te blijven, want de bemanning zou sturen. Met z’n allen mochten we gaan schoonmaken en we probeerden er toch maar wat gezelligs van te maken. De banken waren binnen iets van twee dagen alweer ontzettend ranzig geworden door het water. Er lagen zelfs hoopjes schimmel, echt walg. De pasta verpakkingen van 5 kg bleken ook niet zo waterdicht te zijn, dus daar ging onze pasta (het leek wel spinaziepasta door alle groene schimmel). Toen ik in een pak bonen een soort van hele kleine miertjes zag lopen werd ik echt leip. Het is hier toch geen dierentuin ofzo... Alle pakken controleren en met de beestjesverpakkingen naar Jet, bleek dat die dingen niets kwaad konden en dat dat heel normaal is. Ehmm, okay dan maar... Na vier uur lang met m’n kop in die banken gehangen te hebben om alles schoon te krijgen, dook ik om 1h snel m’n bed in.
De volgende dag was het CUBA CLEANING. Om 9h begon mijn wacht. Het grootste deel van de wacht vertrok om 11h om schoon te gaan maken, maar samen met iemand anders moest ik blijven om de wacht te lopen. We wisselden af met sturen en stuurhut schoonmaken. Aan het einde van de wacht moesten er nog een hoop zeilen naar beneden en konden we die gaan inpakken. Om half 2 was ik klaar en ging ik eten. Daarna schoonmaken, schoonmaken en nog meer schoonmaken. Ik vermaakte me prima in de keuken, want daar is voldoende te poetsen. Net voor het avondeten was er een middendekje en zeiden de schoonmaakleiders dat we klaar waren. Nou de keuken was nog niet helemaal klaar... Er werden vrijwilligers gevraagd voor de afwas, zodat de keukendienst even vervangen werd. Ik bood me aan en samen met twee anderen zorgden we er alsnog voor dat de hele keuken schoon was. We gingen naar Jet voor de controle en er waren nog een paar kleine dingetjes die beter moesten. Bij poging twee was wel alles in orde en was het eindelijk tijd voor filmavond. Dat was me de schoonmaak wel...
De volgende ochtend stond ik iets eerder op om de bijboot in elkaar te zetten. Toen dat klaar was vertrokken we naar de kant, inklaren. Het duurde mokerlang, want we moesten allemaal één voor één naar binnen en dan moesten al onze gegevens ingevuld worden en werd er een foto gemaakt. De eerste paspoorten zijn van de volwassenen en daarna komen de leerlingen op alfabetische volgorde van voornaam. Ik begin lekker met de C, dus was als een van de eerste. Op een gegeven moment werd de eerste lading mensen weer teruggebracht naar het schip. Toen iedereen terug was, kwam ook nog de douane aan boord. WC verstopt... Aaaaaaaaa, helppp, bad timing. De WC werd als een malle ontstopt en schoongemaakt. Iedereen rende naar z’n hut om te checken of alles echt netjes was. Vervolgens ging de douane in witte jassen met drugshonden door het schip heen. Er werden zelfs etuis opengetrokken om te checken of er niks raars in zat. Schijnbaar heeft de douane nog heel hard kunnen lachen toen ze de hut van Pascal in kwamen. Bij aankomst wordt er door de bemanning namelijk altijd een drankje gedronken en Pascal had het ervan genomen. Dat was te merken de volgende dag, want die kerel heeft gewoon de HELE DAG nodig gehad om een beetje bij te komen. Hij heeft de hele dag geslapen... Waarschijnlijk de gemiste uurtjes van de hele reis even ingehaald (normaal slaapt ‘ie van 00h tot 06h ofzo). Hij was alleen even z’n hut uit gekomen voor de facecheck en is daarna weer gaan slapen, totdat ‘ie wakker schrok van de drugshond die naast z’n bed stond. Alles was prima... Oh nee, toch niet...? Dat beest begon opeens te blaffen bij de prullenbak op het achterdek. Daar zaten de ranzige, beschimmelde pasta verpakkingen in en dat vond de douane heel verdacht. Ze twijfelden of dat poeder aan de onderkant van de prullenbak niet gewoon drugs was. We mochten Cuba bijna niet in, maar gelukkig is het schip toch goedgekeurd. Sam is ofcourse nog ff boos geworden, omdat we de schoonmaak niet goed hadden afgerond en de vuilnisbakken niet netjes hadden geleegd, maar gelukkig eindigde het dus met een sisser.

Toen hadden we nog iets van zes dagen school voordat de eigen reis zou beginnen. Een van die dagen gingen we nog het spel Over De Streep spelen. Dat werd één grote jankpartij. Ik heb hier een blogje over geschreven, die terug te lezen is op de SaS-website, genaamd Dweilen met de kraan open. ( Mama zal deze in mijn blog zetten als hij op de site komt).

Wat ik verder op die schooldagen heb gedaan? Uhmm... Werkhok geschilderd, vriezers uitgeruimd en het vlees geteld en verder met name niets aan school. Hahaha oeps! Ik heb wel m’n bio hoofdstukken geleerd hoor en NLT website gebouwd, maar verder niet zoveel dus. Het werkhok schilderen moet je echt niet aan Laura en mij overlaten, want we hebben eerder het dek wit geverfd. Het werkhok moest wit, het onderste randje zwart en het trappetje donkerblauw.  Dat zijn ook de enige kleuren die je aan boord kan vinden, dus Laura en ik besloten er babyblauw van te maken door donkerblauw en wit te mengen. Wij vonden het heel mooi, maar daar was niet iedereen van de bemanning het mee eens. Sam vond het met name niet leuk dat ‘ie altijd als hij naar het trappetje zou kijken aan ons zou moeten denken (#sorrySam). Verder staan onze vingerafdrukken in het werkhok en als je even goed zoekt kan je ook onze initialen vinden, opdat wij niet vergeten worden :). 
Oh en de vriezer uitpakken was echt sad, want we hebben nog maar 27 vleesmaaltijden met nog 66 dagen te gaan ofzo. Ieuwwwwww vega eten, gadverdamme. Dat wordt smeken om vlees bij te kopen op de Azoren! Gelukkig houdt Sam zelf ook van vlees, dus dat zou moeten lukken.
Tijdens de schooldagen hing Pascal ook een briefje op de mast met de nieuwe scenario’s (dat verhaal met 1’tjes, 2’tjes en 3’tjes). Ik was net mijn sollicitatiebrief aan het schrijven totdat Laura me opeens riep. Ze stond bij het briefje en zei dat er iets op de achterkant stond. Ik keek goed naar het briefje en inderdaad. Je zag namen doorschijnen. Het eerste wat in ons opkwam was natuurlijk eigen-reis-groepjes. Ik trok het briefje van de mast en samen met wat anderen renden we naar het achterdek. We keken bij wie we zaten en plakten het briefje terug. Toen gingen we naar Pascal om te vragen of het de echte groepjes waren en of hij het expres had gedaan. Pascal begon een heel slecht toneelstukje te spelen en deed alsof hij van niets wist. Vervolgens werd er een middendekje gegooid en waren het inderdaad de groepjes, leuk geprobeerd Pascal.
Nu zijn we op eigen reis! Maar daar vertel ik meer over in de volgende blog, want dit ding is alweer veel te lang geloof ik. 

Groetjes Cécile, nu vanuit Cuba
#DutchlawDesk