'Thuis'

WARNING: Deze blog is buitengewoon waanzinnig lang en alleen geschikt voor diehard bloglezers (gelukkig duurt het Hemelvaartweekend extra lang)!!!

Het aller aller aller allerlaatste stukje

Nog één keer gingen we met z’n allen op ‘excursie’, in Cherbourg. Nou ja… met z’n allen, naast het heen en terug wandelen, waren we behoorlijk alleen. We gingen namelijk op solobivak, en deze keer écht. Op alfabetische volgorde werden we langs de kade gedropt. Als vierde mocht ik gaan zitten. Daar zat ik dan, als een soort zwerver op de grond, acht uur lang. Ik dacht dat het gevoelsmatig eeuwen zou gaan duren, maar toen ik om half drie aan Sander vroeg hoe laat het was, liet hij me een gokje wagen… ‘11 uur?’ Dat viel dus best wel mee.

De volgende dag ging de scheepsovername in, met Jasmijn als kapitein. Samen met Laura, Nieck en Willemijn had ik de taak om de bovenmars er af te halen (wegens een scheur). Ik herinnerde me nog goed dat ik heeeeeeeeeeelemaal aan het begin van SaS samen met Lucie en Anouk de ondermars aan ging slaan. Ik stond te trillen op de ra, had geen flauw idee van wat we aan het doen waren en keek op tegen Anouk, een oud-SaS’er, die zonder enige moeite op de ra ging zitten. Alsof het niets was. Zes maanden later zat/lag ik daar op het puntje van de ra de schoot en gei aan elkaar te knopen, terwijl ik Laura – die aan de andere kant zat – tegelijkertijd probeerde uit te leggen hoe zij dat moest doen. Alsof het niets was. Ik besefte me dat het nog maar een paar dagen zou duren totdat ik die oud-SaS’er zou zijn, waar de nieuwe SaS’ers tegenop zouden kijken.

Die avond waren we er klaar voor om te vertrekken en gooiden we de trossen los. Nou ja, het schip was klaar, of wij er echt klaar voor waren? Klaar om naar Nederland te gaan? Ik niet. Die nacht had ik mijn eerste 1-5 wacht ever, zelfs in maand zes zijn er nog dingen die je voor de eerste keer doet! Het niet in de 5-9 wacht zitten zorgde bij mij wel voor wat ‘confusion’, want ik vroeg vol overtuiging om half 1 ’s nachts aan Teimen of hij Suus (wilde 05:00 gewekt worden) wel wakker had gemaakt. Ik werd uitgelachen…

Ik was stuurman, maar veel te beleven was er niet. We hebben de hele scheepsovername geen zeil kunnen zetten, alleen wat schepen en boeitjes ontweken (‘Rox, BAKBOOOOOORD!’). Op de laatste dag begon de Nederlandse kust langzaam op te doemen in de mist. ‘Horizonvervuiling noemen ze dat!’ Hahahaha, ik moet wel bekennen dat Nederland niet erg hoog op mijn lijst komt wat betreft de mooiste natuur. Maar ja, dat is ook niet gek als ons koude kikkerlandje het moet opnemen tegen Saint Lucia en Dominica. Op het allerlaatste moment nam Jasmijn het roer van mij over. We voeren de haven binnen en ik mocht toeteren. Sam vroeg al grijnzende of we de tranen op voelden komen, waarop Jasmijn vol overtuiging zei: ‘Nee we gaan nog niet janken hoor guys, niet doen please.’ Okay kapitein. *slik*
​
Op de cruisekade stonden Jet, Monique en Mieke ons op te wachten. Met enigszins rode ogen gaf ik de tros aan Jet. Sam sprong als eerste op de kant en gaf Jet een knuffel #cute. Nog drie dagen voordat wij onze ouders ook in de armen zouden vallen…
​
Andere mensen konden ook niet wachten om voet aan wal te zetten en sprongen de kant op. Sommigen kusten de Nederlandse bodem, anderen gaven knuffels aan Jet, Monique, Mieke en elkaar. Ik stond samen met Marit een beetje onhandig rond te kijken, niet wetende wat we nou precies voelden.

Nog even in onze bubbel

De laatste dagen aan boord. We maakten schoon en pakten onze spullen in. Het schip werd steeds een beetje leger, killer en kaler. We werkten nog wat aan het jaarboek. We speelden potjes voetbal en volleybal om onze conditie alvast een heel klein beetje op normaal niveau te brengen. Zelfs Alex – die overigens ooit bijna gescout was door sc Heereveen, wat we natuurlijk direct zagen – deed mee. We aten op het middendek ‘lekker in de zon’ (credits naar animatieteam scheepsovername 2). We maakten onze laatste SaS-story af. We gaven elkaar heeeeeel veel knuffels en ik hield zo nu en dan een janksessie met Laura of iemand anders. Hier zat een goede strategie achter, want op deze manier zou niet ALLES er op 20 april uit komen. Ja ja, vooruitdenken en plannen, ook dat hebben we geleerd bij SaS (zelfstandig denken en handelen niveau 5).

Oud-SaS’ers kwamen aan boord om ons voor te bereiden op de thuiskomst. Tenminste dat was de missie die zij hadden meegekregen, maar ze wisten al lang dat dit toch niet ging lukken. Al snel veranderden we van onderwerp en wisselden we verhalen uit over onze ervaringen. Wat hebben we veel meegemaakt afgelopen half jaar!

Die avond hadden we geloof ik ons laatste feestje. Just Dance werd op de beamer geknald en drankjes en hapjes (als in Nederlandse ovenfrituursnacks!) werden op tafel gezet. Ik glipte met Sander en Marit naar buiten voor een laatste potje boerenbridge, inclusief goeie chaps en goeie gesprekken. Ik meen dat ik de eer mee naar huis heb genomen door het laatste potje te winnen, maar kan dit niet met zekerheid zeggen. Na wat Just Dancen en karaoke sliep ik voor de laatste keer in hut 5.

De volgende dag bekeken we de lichamelijk schade van zes maanden SaS door op zo’n intelligente weegschaal te gaan staan. Maar liefst TWEE KILO meer SPIER dan aan het begin van de reis! En een beetje ug…ug…ug… vet.

De laatste avond was aangebroken, we aten pizza en toen ik uitgegeten was, hielp ik mee met de laatste grote afwas. Dit was simpelweg ‘wil je in m’n dagboek schrijven’-ontwijkend-gedrag, want dat vond ik zo’n onzin. Eén van ons had aan iedereen gevraagd om even in haar dagboek te schrijven en toen besloot 75% van de anderen dat dat stiekem wel een leuk plan was, dus pakten zelfs de mensen die niet eens een dagboek hadden hun dagboek erbij. #complimentjesvissen2.0
Daarna werd er weer wat karaoke gezongen en werden de eerste films aangezet. Ik besloot nog even met Laura muziek te gaan luisteren op het bovendek bij de trossen. Toen ik weer bovenkwam na even naar de wc geweest te zijn, lag Laura opgerold als een soort hondje in één van de trossen te slapen. Okay Lau, dan niet.

Ik ‘gooide keukenchillings’ en besloot in de eetsalon met Matisse, Finn en Laura (die inmiddels weer wakker was) te gaan pokeren. Dat was een goede keuze, want als ik film was gaan kijken, was ik sowieso na een kwartier in slaap gevallen. Uiteindelijk werd ‘de verboden film’ aangezet, oftewel Fifty Shades (wat waren we ook rebels). Ik viel inderdaad na een kwartier in slaap, om 04:00 ofzo. ​

De dag die ik wist dat zou komen

Ik werd wakker op een bank ik de salon en met moeite sprong ik over alle anderen heen, op weg naar de keuken, want ik had keukendienst. We gingen pannenkoeken bakken, dus binnen no-time stond de keuken blauw en was het er snikheet. Toen alle pannenkoeken klaar waren, kwam ik naar buiten en mensen vroegen direct of ik gehuild had, aangezien m’n ogen zo rood waren van de rook. We oefenden het eindlied en er werd gevraagd wie er nou gingen speechen. Annerijn, Minke en ik staken onze hand op. Na het ontbijt vertrokken we, nog heeeeeeeeeeel even de zee op, even ronddobberen. Waarom? Omdat er altijd desperate ouders zijn die anders toch alvast komen kijken. Ik deed de afwas en maakte de keuken schoon met Luka en Kristof. Daarna racete ik naar boven, omdat ik nog niet tevreden was met m’n speech. Ik begon met schrijven en de motor ging alweer aan, uh oh. STRESSSSSSS! STRESSSSSSS!

Ik liet m’n speech uitprinten en rende naar boven. Met Sjors, Jesse en Laura klom ik naar de bovenbram. Voordat we het wisten zagen we de eerste ouders al staan. Enkele meters verderop stond de rest. Onze ogen flitsten razend snel langs iedereen op zoek naar onze families. Daar stond de mijne, door het grijswitte haar van m’n vader wist ik ze eruit te pikken. Achter me hoorde ik Laura schreeuwen ‘BALOU! (haar hond)’, blijkbaar had zij haar ouders ook gespot. Ik zwaaide hevig terwijl de tranen over m’n wangen stroomden, ik keek achterom en zag Laura exact hetzelfde doen.

We begonnen langzaamaan een lamme arm te krijgen van al het zwaaien en klommen naar beneden. Eenmaal beneden gingen we in het kluivernet zitten, net als de rest. We meerden aan en een voor een stapten we de kant op. Iedereen knuffelde zijn familie en er vielen een hoop tranen. Het voelde helemaal niet alsof het zes maanden geleden was dat we hier ook stonden.

We gingen met z’n allen naar de tent en er werden speeches gegeven. Eerst Sam en Monique eventjes en toen waren wij aan de beurt. Eerst Minke, dan Annerijn en dan ik. Ik kneep hem behoorlijk, met klamme handjes pakte ik de microfoon over van Annerijn. Om mijn speech kort te omschrijven: bedankt. Ik mocht iedereen bedanken voor deze geweldige reis: onze ouders, sponsoren en met name de crew. Na mijn speech was het tijd voor het eindlied. We zongen onze aangepaste versie van het liedje Heimwee. We dachten het eerste refrein niet eens te gaan halen door al het gehuil, maar zelfs aan het eind waren we nog verstaanbaar. Na ons waren de ouders aan de beurt, ook zij hadden een lied geschreven, op de muziek van Coming Home – lekker toepasselijk. Zelfs Pascal vond het lied ‘episch’ en Pascal geeft niet vaak complimentjes, dus dat zegt genoeg!

Toen kwam Sam met de mededeling die niemand leuk vond. Het werd langzaamaan tijd om onze spullen te gaan pakken. We namen afscheid van elkaar en gaven elkaar knuffels, daarna rekten we de tijd nog een beetje door er nog een knuffelronde achteraan te plakken. Ook deelden we de cadeautjes voor de bemanning uit, alle leerlingen hadden een flesje bier gekocht uit zijn/haar regio, in mijn geval Gooisch Blond (inkoppertje). Of nou ja, een flesje, sommigen hadden de opdracht niet goed begrepen en kwamen met een hele krat aan. Eén biertje per bemanningslid toch? GAST, dan heeft ieder bemanningslid zesendertig biertjes! Nou ja, ze konden er met z’n alle in ieder geval een tijdje mee doen. Door de ‘1 vs. 36 biertjes-discussie’ is de babbelbox (Whatsappgroep met alle ouders) weer eens 1000 berichtjes rijker geworden. Ouders zijn bijzondere wezens…

Na al het geknuffel – het leek bijna alsof de wereld morgen zou vergaan… wat voor ons natuurlijk ook zo voelde – gingen we eindelijk onze spullen pakken. Heel veel mensen, heel veel spullen, een hele smalle gang, tweerichtingsverkeer en héél véél chaos. Met het organiserend vermogen dat wij afgelopen zes maanden hadden opgebouwd, hadden we dat beter aan moeten pakken.
​
Ik kletste met wat mensen en gaf de laatste knuffels. Pascal herinnerde me op het laatste moment aan het feit dat het misschien wel handig was om mijn telefoon mee te nemen, oh ja, bijna vergeten. ​

'Thuis'

In de auto naar huis toe was het snel weer oud en vertrouwd. Nogmaals, het voelde niet alsof ik zes maanden weg was geweest. Eenmaal thuis trof ik een groot ‘welkom thuis’-spandoek aan van mijn lieve vrienden. Mijn eerste reactie toen ik binnenkwam was: ‘Is het hier altijd zo wit geweest?’ Het zal wel aan mij liggen dacht ik, maar achteraf bleken veel andere SaS’ers precies hetzelfde gedacht te hebben. Verder was het groot en opgeruimd. Dat duurde natuurlijk niet lang, want ik gebruikte/misbruikte die ruimte in mijn kamer al snel om al mijn rotzooi, boeken en kleding neer te dumpen.

Na een paar uur thuis te zijn geweest, kwamen er wat vrienden langs. Ik vond het aan de ene kant superleuk om ze weer te zien, maar aan de andere kant had ik er ook helemaal niet zoveel zin in. No offense, maar ik was eigenlijk wel blij dat een hoop mensen die dag erna alweer op Griekenlandreis vertrokken. Het klinkt misschien ondankbaar, maar het was een soort angst om de realiteit onder ogen te komen… SaS was écht afgelopen en het zou never nooit niet meer terugkomen. Ik was er simpelweg nog niet echt klaar voor.

De eerste nacht was stil. Ik was gewend aan het geklots van de golven. Of we nou voeren, voor anker lagen, of tegen de kade aan, je hoorde het water altijd tegen het schip aan komen. Soms was het zachtjes en hoorde je het amper, soms klonk het alsof het water door de boeg heen zou beuken. Het was écht stil: geen golven, maar ook geen wind, geen gebrom van de motor, geen tikkende vallen, geen geschreeuw uit de salon, geen hutgenoot die probeert zachtjes in bed te komen, gewoon doodstil.

Ik was thuis, maar zo voelde het niet. Thuis was aan boord, aan boord van de Thalassa samen met die mensen. Het idee dat dat thuis nooit meer mijn thuis zou zijn wilde niet landen. Het voelde als een soort excursie. Ik was een weekje van boord, net als bij de eigen reis. Over een paar dagen zou ik weer aan boord stappen. Ik zou al mijn tassen uitpakken op het middendek om zeker te weten dat ik geen kakkerlakken mee aan boord nam. Dan zou ik alles in onze veel te kleine hut pleuren en samen met Annerijn en Lynn de nacht doorbrengen in hut 5. Bij het ontbijt, de volgende dag, zou Suus zo druk bezig zijn met het vertellen van verhalen dat ik na mijn eigen nummer gezegd te hebben keihard ‘SUUS!’ zou moeten roepen. Dan zou Sam komen zeggen dat de wacht aan dek moest komen, dat alles zeevast gezet moest worden en dat we over een uur vertrokken. Vervolgens zouden we de zee op gaan en zou Matisse over de reling hangen. Om vijf uur zou mijn wacht beginnen en zou ik met Jaïr de mast in klimmen om wat zeiltjes uit te pakken. Zo hoorde het, maar zo was het niet. 

Afkickkliniek Barkentijn Thalassa

Na een paar dagen thuis rondgedwaald te hebben, startte ik aan het ‘SaS-afkickprogramma’. Er was nog hulp nodig op de werf in Harlingen om de Thalassa om te bouwen voor het zomerseizoen (o.a. Whiskyzeilreizen). Door ons aan te melden als vrijwilligers konden we nog heel even het thuiszijn ontvluchten en nog een paar extra dagen aan boord zijn van wat voor ons voelde als thuis.

We kwamen aan boord in IJmuiden via de trap, het schip lag namelijk op de kant. In het water lijkt de Thalassa al behoorlijk groot, maar het hele onderwaterschip doet het schip nog stukken groter lijken. Aan boord was het één grote varkensstal, het was écht een bende en binnen een week moest het hotelwaardig zijn. We begrepen waarom ze ons best konden gebruiken.

Op de eerste dag hebben we alles van een nieuw laagje verf voorzien en in de avond vertrokken we naar Harlingen. Het vertrekken ging niet erg soepel omdat het bij eerste stuk achteruit varen enorm smal was. Met fenders renden we van hot naar her om te voorkomen dat ons werk van die dag, de prachtige nieuwe verflaag, direct beschadigd zou raken. Het lukte net niet helemaal… oeps. De volgende ochtend hadden we zelfs nog wacht. Ik heb de hele wacht gestuurd en rond 6 uur ochtends kwamen we aan. Ook de Thalassa was weer thuis!

De rest van de dagen hebben we ons vermaakt met schilderen, sjouwen, slepen, inruimen, schoonmaken en bedden dekken. Het was hard werken, maar het was een geweldige week. Opeens mocht en kon alles! We keken Tottenham-Ajax op de beamer, gooiden ‘keukenchillings’, beslisten zelf wat we gingen eten, dronken chocolademelk uit het gloednieuwe koffiezetapparaat en keken (lees: sliepen) gezellig samen films.

Tussendoor had ik nog het feestje van Laura, dus mijn overall moest even ingewisseld worden voor een jurkje (thema: black tie). Het verschil mocht er wezen.
​
Op de laatste dag kregen we een Thalassa Crew trui als bedankje en vertrokken we naar huis. Nog een maand en dan was de terugkomdag al! Leven van SaS-meeting naar SaS-meeting, dan is het wel uit te houden!

Heimwee

De eerste schoolweek was raar. Ik werd ontvangen met veel knuffels en continu de vraag: ‘Hoe was het?!’ De mogelijke antwoorden waren ‘gaaf’, ‘leuk’, ‘echt geweldig’, ‘zo vet’. Mensen wilden ‘alles’ weten, maar ik wist simpelweg niet echt wat ik moest vertellen. Na een paar dagen was het feit dat ik terug was gewoon weer normaal. Het leven ging verder en op school voelde het alsof SaS nooit gebeurd was. Thuis had de tijd dit halve jaar stilgestaan. Nothing happened. Alles en iedereen was gewoon zoals vóór SaS, maar ik was anders, voelde me anders. Ik droeg opeens duizenden ervaringen en herinneringen bij me. Herinneringen en ervaringen die anderen niet snapten, niet konden snappen, hoe hard ze ook hun best deden. Mijn vijfendertig mede-SaS'ers waren de enige die het wel konden begrijpen.

De schoolweek duurde lang. Op school was er geen tijd om veel te doen en thuis had ik nog een hoop werk. Hoe kon het schoolwerk dat ik tijdens SaS in zo’n korte tijd deed thuis weer zoveel werk kosten? Het was frustrerend.

In het begin voelde ik me doelloos. Ik was alleen maar een beetje bezig met school en ging naar voetbaltraining. Ik deed niks. SaS was niet zomaar een half jaartje zeilen geweest. De afgelopen anderhalf jaar stonden voor mij in het teken van SaS. Het jaar voor SaS was ik al niet meer echt bezig met school en voetbal, dat waren bijzaken. Alles draaide om SaS. Ik had een doel waar ik dagelijks keihard voor werkte. Tijdens SaS zat ik ook nooit stil. Ik was altijd bezig, bezig met nuttige dingen en bezig met mezelf ontwikkelen. Thuis stond ik stil en lukte het niet om verder te komen.

Langzaamaan begon ik te beseffen dat ik dankbaar moest zijn voor het feit dat ik dit mee had mogen maken, ondanks dat dit moeilijk was… Als je eenmaal aan het licht bent gewend, kan je moeilijk tevreden zijn met de duisternis (goed opgelet bij KCV wel). Ik kan wel alles benoemen wat er tijdens SaS beter was, maar SaS is niet meer. Het enige wat ik kan doen is er hier wat van maken. Er zijn genoeg nieuwe uitdagingen te verzinnen en het OV werkt prima – behalve afgelopen dinsdag dan – om met SaS’ers af te spreken en terug te blikken op onze geweldige reis. Daarnaast zijn mijn vrienden thuis ook stiekem nog best wel leuk en lief en is een moeder die de was doet af en toe ook best fijn. ;)

Zeilen en reizen zal de komende twee jaar in beperkte mate mogelijk zijn, maar na school is er niemand die me tegenhoudt. Ik heb gezien wat er kan, wat er mogelijk is en hoe geweldig het avontuur is. Dat avontuur zal ik op blijven zoeken, wat er ook gebeurt.
​
Als ik later terugdenk aan SaS zal dat soms met een lach zijn en soms met een traan. Eén ding weet ik zeker. Het was het meest geweldige half jaar dat ik ooit heb meegemaakt met de meest geweldige mensen die ik ooit heb leren kennen. I’ll be thankfull, I promise.  

Heeeeeeeel veeeeel liefs,
Cécile
#DutchLawDesk
​