Rum, Cigars and Havanaaa!

Lieve aleemaal,

Het voelde als de dag van gisteren, eigen reis Panama. Op de een of andere wonderbaarlijke manier was het alweer tijd om door Cuba heen te gaan touren. We werden in Cienfuegos afgezet met een dagbudget van dertig euro per persoon. Deze keer was de opdracht: zorg dat je hier over 8 dagen weer staat om vijf uur. We hoefden dus niet eens naar een bepaald punt te reizen ofzo. Mijn voorstel was natuurlijk om acht dagen in Cienfuegos te blijven en daar in een keiluxe hotel te gaan slapen, om zo nu en dan een dagtripje te doen. Sommige mensen (lees: iedereen) uit mijn groepje waren het daar niet helemaal mee eens. Ik zou niet weten waarom… De mensen die trouwens bij mij in het groepje zaten waren: Nieck, Matisse, Lynn, Jeroen, Roxanne, Selma en Liselotte. Onze begeleider was Trudy #again.

Dag Uno 
We moesten van de haven naar het centrum lopen van Cienfuegos. Op zich was het niet heeeeel ver, maar met een backpack op je rug voelt alles echt dertig keer zo lang, oftewel doodgaan. Eenmaal bij het wisselkantoor aangekomen, konden we eindelijk die pokkedingen van onze rug afhalen. Er kwam zo’n heerlijke zweetvlek onder vandaan, nice. Toen we geld gingen wisselen, schaamden we ons behoorlijk… En terecht! Wij waren daar namelijk met twee 15-jarigen gewoon het jaarsalaris van acht Cubanen aan het inwisselen. Toen onze euro’s vervangen waren voor CUC’s, was het tijd om te vertrekken richting Havanaaaa! We gingen een taxi fixen, want bussen is hier intens duur, maar dat was een beetje lastig. We mogen namelijk niet opsplitsen, dus heb je een taxi voor acht personen nodig. Gelukkig hadden wij Jeroen in ons eigen-reis-groepje. Deze held spreekt gewoon vloeiend Spaans, want z’n moeder is Spaans, dus daar heb je echt superveel aan. In Cuba kunnen ze namelijk geen Engels. Uiteindelijk belandden we toch in een soort privébus, die echt heel chill was. Tijdens het ritje ging het echt kneiterhard regenen. Wat was ik blij dat mijn backpack gewoon in de laadbak van de bus lag en niet, zoals bij de gemiddelde taxi, op het dak. Eenmaal in Havana aangekomen, werden we afgezet voor een superduur hotel. De portier hielp ons met het fixen van een casa, want voor dat hotel waren wij natuurlijk te skeer, en dat ging allemaal supersmooth. We hadden twee casa’s in hetzelfde gebouw, waar allebei vier mensen in konden slapen, prima. Vervolgens was het tijd om te gaan eten. We aten een hamburgertje bij ons in de straat en kwamen erachter dat eten hier echt behoorlijk goedkoop is (maar wel skeer en mokerongezond). Vervolgens gingen we ons eerste ijsje halen van de eigen reis en liepen we wat door Havana. Toen was het alweer tijd om ons bedje op te zoeken. Eerst hadden we goeie ‘bedklets’, maar langzaamaan begon iedereen in slaap te vallen, dus gingen we slapen. 

Dag Dos
Op de tweede dag gingen we op zoek naar ontbijt. In Cuba kan je echt niks normaals kopen. Ze weten daar gewoon niet wat een supermarkt is. Ook ontbijt zoeken was moeilijk maar uiteindelijk kwamen we bij een bakkertje terecht. Ze hadden daar niet echt normale broodjes ofzo, dus het ontbijt werd weer lekker ongezond. Vervolgens gingen we WiFi’en. In Cuba zijn ze daar ook keiweird mee. Mensen hebben gewoon GEEN internet. Er is alleen internet op een aantal openbare pleinen. Als je daar gebruik van wil maken, moet je eerst een kaartje kopen voor een uur WiFi, echt mokeronhandig. Terwijl wij lekker aan het WiFi’en waren, kwamen er soms wat mensen naar ons toe. De één wilde wiet verkopen, de ander wilde geldjes, wij wilden gewoon bellen, irritant...! Cubanen zijn ook echt opdringerig. Als je nee zegt, wordt daar niet bepaald naar geluisterd en als je over straat loopt, worden er dertig menukaarten in je hand geduwd en wordt je bijna de restaurants in getrokken. Daar wen je wel aan als je acht dagen in Cuba bent. Na het WiFi’en hebben we door Havana geslenterd. We hebben de winkelstraat wel duizend keer gezien! In Havana kan je echt hele leuk souvenirtjes kopen voor weinig geld, dus dat was nice. Na het winkelen hebben we en uurtje met twee cabrioletten door Havana getourd. Dat was superleuk! Toen we autopech kregen streste Trudy hem alleen een beetje, maar wij vonden het wel lachen. Na het tourtje hadden we afgesproken met een ander groepje om samen te gaan eten. Wij hadden al wat leuks gereserveerd. We gingen zitten en de kaart werd op tafel gelegd. Toen we wilden gaan bestellen, kwam het er uiteindelijk op neer dat 80% van de kaart er niet was. We besloten we weg te rennen, ondanks dat dat een beetje onbeschoft was. Vervolgens kwamen we in een pizzeria terecht. We kregen van die vette, dikke, ranzig pizza’s, maar het was te eten. Vervolgens gingen we nog ff in ons hostel chillen met het andere groepje en toen was het weer tijd voor bedklets!

Dag Tres
Het was alweer onze laatste dag in Havana. We gingen weer ontbijten bij ‘het bakkertje’. Na het ontbijt gaf een cultuurchick in ons groepje aan nog heel graag naar een kerkje en een theater te willen. Aangezien we natuurlijk rekening moesten houden met iedereen, gingen wij akkoord. Nadat wij weer wat cultureel bijgespijkerd waren, gingen we naar het strand. We namen de bus en kwamen op een ontzettend mooi strandje terecht. Er was ook een strandtentje en het was lunchtijd, dus wij voelden een match. We gingen erheen en het was vol… Er kwam een plekje vrij, dus wij dachten dat we alsnog konden gaan eten. Vervolgens was er alleen vis en dat was superduur. Er waren ook bijgerechten, dus wij vroegen of we gewoon frietjes konden bestellen, maar dat mocht niet. We konden alleen bijgerechten bestellen als we ook vis zouden eten. We werden echt helemaal leip door de onbeschofte restauranteigenaar, dus we gingen hem in het Nederlands uitschelden en liepen vervolgens weg. Gelukkig was er nog een of ander kraampje waar we drinken en ijs konden kopen. We kochten vier bakken ijs, vier zakjes chips en wat te drinken. Je moet toch wat lunchen. Na de ‘lunch’ gingen we zwemmen. Het was lachen om een beetje mee te zwemmen op de golven, maar het zorgde er wel voor dat er weer vier kilo zand in mijn bikini zat. Dit deed me herinneren aan een Panama-eigen-reis-momentje, namelijk Bluff Beach. ’s Avonds gingen we weer terug. We kwamen een Nederlander tegen die nog een tip had voor een restaurantje. Daar gingen we eten. Eerst gingen we nog Churros halen. Ik deelde met iemand, want we moeten ons wel een beetje aan ons dieet houden natuurlijk.

Dag Quatro
Tassen pakken en op naar de taxi. Bye Havana, let’s go Santa Clara, volgens de Lonely Planet “Cuba’s edgiest city”. Op de een of andere manier hadden we weer geluk en wisten we voor redelijk weinig geld in Santa Clara te belanden. We werden afgezet bij het hostel dat een ander groepje ons had aangeraden. We kregen weer twee prima kamers, dus wij waren helemaal tevreden, zeker toen we nog een lekker guavesapje aangeboden kregen. ’s Avonds gingen we naar de film. We moesten CUC’s wisselen voor CUP’s (munteenheid voor locals) om binnen te komen. We kwamen in een zaaltje met een paar stoelen en een digibord. Het was skeer, maar ontzettend fatoe. We gingen Robin Hood kijken, dus het was wel gewoon een goede film. We zaten daar bijna helemaal alleen, er waren nog twee andere mensen. Dat het zo skeer was, was niet raar, want we hoefden omgerekend ook maar iets van 20 cent p.p. te betalen. 

Dag Cinco
Op dag cinco hebben we eerst een uurtje geWiFi’d. Dat kon gewoon in het hostel als we kaartjes kochten, dus dat was superfijn. Vervolgens gingen we door de stad lopen en wilden we naar een sigarenfabriek. Dat kon niet want het was zondag. In Santa Clara was wel een soort supermarkt, dus daar gingen we ook eventjes kijken. Een van onze groepsleden voelde zich niet zo lekker, dus die wilde naar het hostel. Vervolgens hebben we een paar uur in het hostel gechilld zodat zij kon slapen. We kochten nog wat WiFi-kaartjes en Jeroen, Liselotte en ik mochten nog wel even weg om te proberen kaartjes te kopen voor de sigarenfabriek voor de volgende dag. Door heel veel te smeken mochten we na het fixen van de kaartjes van Trudy nog even met z’n drieën een drankje doen op een terrasje. Daar waren wij wel blij mee, want heel veel was er in het hostel niet te beleven. Vervolgens hebben we in het hostel nog op het dakterras gechilld wat ook geen straf was. Uiteindelijk gingen we avondeten en vervolgens zouden we naar een concert gaan. Dat ging niet door, dus we moesten een ander plan verzinnen. We gingen terug naar de bioscoop en zagen dat er een circusshow was. We kochten direct kaartjes en gingen naar binnen. We verstonden er natuurlijk niks van, maar hebben toch hard gelachen. Daarnaast hebben we ook een gehoorbeschadiging opgelopen, maar die had ik toch al.

Dag Seís
We gingen weer ontbijten in het hostel wat we de dag daarvoor ook hadden gedaan. Daarna gingen we naar de sigarenfabriek. Het was wel lachen om te zien hoe die dingen gemaakt worden. Na de fabriek gingen we naar de winkel om ook sigaren te kopen. We mochten er per persoon maximaal twee kopen, want je mag maar een bepaalde hoeveelheid meenemen aan boord. Anders wordt het export en betaal je mokerveel geld. Ik heb twee Romeo en Juliette sigaren gekocht, dat schijnen namelijk de beste te zijn. Ga er thuis maar vast om vechten! Na de fabriek stond er een taxi voor ons klaar. Dat had de mevrouw van het hostel voor ons geregeld. We gingen naar Trinidad en ze had daar ook al een hostel voor ons gefixt, van een vriendin van haar. Toen we in het hostel aankwamen vertelden ze ons dat we voor twee kamers zouden betalen, maar dat we drie kamers kregen. Een van die kamers was eigenlijk hun kamer, dus wat we deden was illegaal. Het hele casa was voor ons, maar we mochten geen tassen enzo in die kamer zetten en we konden er alleen via een tussendeur in. Dit mocht omdat ze het Jeroen zo goed uit konden leggen. Ze hadden ook uitgelegd dat je de sleutel van het slot van de deur naar de tuin altijd aan de buitenkant erin moest hebben, maar Nieck,  was dat helaas vergeten. Nou dat slot hadden we gesloopt en de deur kon niet meer open. Gelukkig hoefden we niks te betalen. Het was trouwens niet het eerste wat we gesloopt hadden deze reis. In Havana was iemand anders van ons groepje tegen een supergrote spiegel aan gaan zitten en opeens hoorden we een knal, zat er een keigrote barst in… Oeps! ’s Avonds gingen we bij een superluxe restaurant eten voor weinig geld, want we hadden megaveel afgedingd. Het was echt superluxe, ten minste voor ons dan. Eigenlijk was het gewoon zoals een restaurant in Nederland, maar dat is heel luxe voor Cuba. We kregen allemaal hetzelfde, namelijk een lekker visje en eindelijk wat groenten. Dat hadden we al veel te lang niet gegeten.

Dag Siete
Het was tijd om paard te gaan rijden. Iedereen had er superveel zin in op één iemand na, namelijk Nieck. Die was een beetje bang voor paarden nadat hij er als klein kind vanaf gevallen was. We werden opgehaald bij het hostel door een Cubaanse cowboy meneer. Hij bracht ons naar de paarden. Iedereen kreeg een paard, die van mij was een beetje dun. Dat beest liep ook de hele tijd achteraan totdat die guy z’n zweep optilde, dan rende dat paard als een gek naar voren. Het paard gaf helemaal niks om de andere paarden en rende er gewoon doorheen. Hij hield niet echt rekening met het feit dat mijn benen er ook nog waren. Mijn knie werd telkens bijna in de aars van een ander paard gestoken, dat was niet echt fijn. Uiteindelijk kwamen we bij een watervalletje, waar we wat gezwommen hebben. Vervolgens stapte we weer op onze paarden voor de terugweg. Liselotte kon alleen nog maar janken en snotteren, want die was een beetje allergisch voor paarden. Nieck vond het stiekem wel leuk, met name als z’n paard geslagen werd want dan ging ‘ie harder rennen. Trudy kon alleen maar zeuren over dat die beesten te dun waren en ze vroeg zich de hele tijd af of ze wel genoeg te eten en drinken kregen. Nou die paarden stopten niet met schijten en pissen, dus ik denk het wel. Toen we het laatste heuveltje op wilden, vroeg Trudy of we niet gewoon konden gaan lopen. Nee Trudy, we blijven op die paarden zitten. Na het paardrijden liepen we weer wat door Trinidad. Roxanne en ik wilden nog naar het strand, maar dat wilde de rest niet. Die wilden weer in het hostel chillen. Nou oké dan maar! We hebben een hoop spelletjes gedaan en uiteindelijk was het wel gezellig. We kregen wat te eten in het hostel en gingen vervolgens nog even de stad in om Piña Colada’s te drinken (sin alcohol natuurlijk, NIX18).

Dag Ocho
Jaja, het was alweer de laatste dag! Op naar Cienfuegos, want dat was de eindbestemming. De mevrouw van het hostel had weer een taxi voor ons geregeld, super chill. In Cienfuegos aangekomen wilden de jongens weer een beetje door het stadje lopen enzo, terwijl we de dag ervoor hadden afgesproken nog wat leuks te gaan doen. We hadden namelijk nog behoorlijk wat budget over. Roxanne en ik sleurden iedereen mee naar het infopunt en het kwam erop neer dat er in Cienfuegos niks te doen is. Wel was er een keileuk strandje in Rancho Luna. Wij wilden dus naar het strandje. We hebben lekker egoïstisch onze mening doorgeduwd, want we hadden de dag ervoor een afspraak gemaakt. We gingen naar het strand en zouden daar gaan kijken of we konden catamaran zeilen. Rox en ik hebben een uur rond gelopen, want het hotel waar het eventueel zou kunnen was pittig ver weg. We konden wel catamaran zeilen maar het waaide te hard en dan wilde de kapitein mee en mochten we maar één keer op en neer. Dat werd hem dus niet. We gingen eten en na het eten ging ik naar de WC om me om te kleden. Ik kwam de WC uit in m’n bikini en opeens wilde ze allemaal leaven. Ze hadden een heel plan om de taxi die ons had gebracht op te lichten en dan alsnog even door het centrum te kunnen lopen. Dat ging uiteindelijk niet door want we zouden moeten opsplitsen en daar was Gert het niet mee eens. Gert = Gertruda = Trudy voor de mensen die dat niet begrepen. Ik kon alsnog ff zwemmen en toen kwam de taxi ons ophalen. We werden afgezet bij de haven en deden nog een drankje. We kregen ons geld er niet doorheen dus hielden nog 60 CUC over. Sam wilde dat ons niet teruggeven in euro’s, maar hij wil ons in Bermuda dan wel op een drankje trakteren. We werden niet opgehaald door onze eigen bijboot, maar door de bijboot van een ander schip. Die van ons was namelijk kapot. Eenmaal aan boord kregen we te horen dat we niet mochten wassen en niet mochten douchen voordat we zouden vertrekken. Dat duurde nog minstens vijf dagen… AAAAAA!! Het water in de baai was namelijk te vies en de filters van de watermaker slipten direct dicht als hij aangezet werd. Echt BALEN!
Het was een super relaxte eigen reis. Ik heb genoten! Oh en dit zou een korte blog worden, maar het is geloof ik de langste die ik ooit heb geschreven… #oeps! 
Tot de volgende blog!

Groetjes Cécile
#DutchlawDesk