Coming Home!

Hoi Allemaal,

Stress, stress, stress, stress, waarom altijd zoveel stress? De scheepskrant moest af zijn, mijn SaS-story moest af zijn, dan pas zouden we vrije tijd krijgen. Aangezien ik een van de laatste was, moest ik echt opschieten, want mensen worden niet heel vrolijk van je als jij ervoor zorgt dat de vrije tijd later begint. Ik was het toetsenbord bijna kapot aan het slaan, zo snel was ik aan het typen. Uiteindelijk was ik klaar en pakte ik snel wat geld. We mochten gaan! Aan het begin kregen we geen telefoons mee, we moesten ons even met elkaar vermaken. Samen met Roxanna, Laura en Willemijn ging ik lunchen in een restaurantje. De Azoren waren weer lekker westers en ‘goedkoop’, dat was wel nice. De vrije tijd bestond uit vertrouwde activiteiten, namelijk eten, bellen, eten, bellen, shoppen, eten en bellen… We wilden best iets leuks gaan doen hoor, maar er was weinig te doen. Nadat we een drankje hadden gedaan en nog meer hadden gebeld, gingen we terug naar het schip om onze telefoons op te laden. Ja, zo desperate zijn we op het gebied van telefoons tijdens de vrije tijd. Uiteindelijk besloten we om te gaan steengrillen. We kregen een gloeiend hete steen voor onze neus en bestelden allemaal kleine stukjes vlees en vis. Het was een soort van gourmetten, maar dan net een beetje anders. We trakteerden Rox op een toetje, want het was haar sweet 16! Het steengrillen zorgde ervoor dat we ons een tijdje vermaakten, dus de vrije tijd vloog voorbij. 
De volgende dag was het weer tijd voor school, of nee… toch niet? Er was iemand nodig die in zou vallen voor een andere leerling in de keuken, dus ik bood me aan (SOG = Speed Over the Ground/School Ontwijkend Gedrag). Laura hielp ook mee, dus we waren behoorlijk snel klaar. Die middag zouden er ook mensen wat ‘boodschapjes’ gaan doen. De keukendienst mocht mee, dus ik had geluk. We zouden eieren, melk, suiker en dat soort belangrijke dingetjes gaan halen. Uiteindelijk gingen we de grote boodschappen halen… Het is echt leuk om voor vijftig man te shoppen. We sloten met zeven volle karren aan in de rij. Die kassavrouw deed er zooooooo lang over. Toen ze eindelijk klaar was, ging ik met twee winkelkarren naar buiten en reed ik bijna drie mensen aan, oeps. Er kwam een kleine vrachtwagen om alles naar het schip te brengen. 
Na het doen van de boodschappen was het tijd voor wat lichaamsbeweging. We gingen het eiland verkennen op de mountainbike. Holy shit, wat ben ik blij dat Nederland plat is. Heuvel op, heuvel af, heuvel op, heuvel af. Het is echt stom dat naar beneden zoveel sneller gaat dan naar boven. Na een dagje fietsen was ik GESLOOPT. Op het weggetje naar de haven brak ik nog bijna drie armen want ik gleed zo hard weg dat Annerijn en Suus me al acht keer hadden zien vallen. Bij de slagboom wist ik mezelf gelukkig op te vangen. Zelfmoordpoging 4? Na het zien van mijn bijna-val besloot de rest om te gaan lopen, verstandige keuze. 
Op dezelfde dag was een aantal leerlingen ook begonnen aan de kadeschildering. Het winnende ontwerp was dat van je girl Selma, aka de stilste leerling aan boord. Ik wil niet opscheppen ofzo, maar mijn ontwerp was ook gewoon in de top-3 beland (#proud). De kadeschildering is uiteindelijk hartstikke mooi geworden. Als het goed is komen we nu veilig thuis! 
De volgende dag zouden we op solobivak gaan, maar het weer was zo slecht dat dit niet doorging. Iedereen vond dat echt heel jammer. Ik kreeg bij het ontbijt te horen dat ik samen met Marit en Karlijn de laatste boodschappen zou gaan halen. Ehmm… Okay, ik mag weer mee, super leuk! Toen we in de rij stonden werden we gebeld door Sam. “Hoe ver zijn jullie?” Het was duidelijk Sam wilde weg. Het waaide namelijk ontzettend hard en het schip was de hele tijd tegen de kant aan het beuken. De trossen stonden op het punt van knappen. We konden niet langer aan de kade blijven liggen. Toen wij terug waren renden we met z’n allen naar de kadeschildering en maakten een foto. Vervolgens werd het schip voor anker gegooid bij de ingang van de haven. De solobivak ging niet door dus gingen we aan school, of nee… toch niet? We gingen Ajax-PSV kijken op de beamer! Yaasss!! De uitslag? Superyaasss!!!
De volgende dag zou ik naar de tandarts gaan. Sam had gefixt dat we (een docent, een andere leerling en ik) werden opgehaald met een bootje (onze bijboot lag er natuurlijk niet in). De tandarts sprak slecht Engels, maar heeft wel m’n spalkje weer vastgezet, dus dat was nice! Tussen mijn afspraak en de afspraak van de andere leerling in, gingen we op zoek naar earl grey thee voor Hendrik. Hij wil namelijk geen yellow label… #veeleisendwel Het was een leuk uitstapje!
Op 1 april had een aantal mensen zijn best gedaan om leuke 1-april-grappen te bedenken. Sommige grappen waren leuker dan andere… Mijn favoriet? Het weghalen van de planken van de banken van de eetzaal. ’s Ochtends ging iedereen op de kussens zitten en zakte vervolgens vol door het gat heen. Ik zat op de goede bank, dus ik kon toekijken, leedvermaak is gewoon het leukst! Voor Sander was 1 april nogal zwaar. Hij had zich namelijk aangeboden voor de ankerwacht om twee uur ’s nachts. Hij kwam z’n bed uit, ging naar de WC, honing op de bril… Hij wilde wat water drinken, plakband op de tap. Het was niet de prettigste manier op wakker te worden. 
De volgende dag gingen we bunkeren en was het tijd voor vertrek… naar huis. We gingen op weg naar huis. AAAAA! Wat balen! Het laatste stuk varen zou uitdagend worden. Er stond ons hard weer te wachten. De verwachtingen zijn behoorlijk uitgekomen. Golven van 4 meter hoog en 30 knopen (7 bft) wind, het was kloteweer, maar stiekem vond/vind ik het wel leuk. Het schip gaat alle kanten op. Ik ben zojuist bij het schrijven van mijn sailmail van de bank afgevlogen en ik lag met laptop en al op de grond. Iedereen lachte me keihard uit. Slapen is een beetje pittig zo nu en dan en wachtlopen is koud. Af en toe vliegt er een monstergolf over het dek heen en dan ben je doorweekt. Vandaag heb ik met Alex de buitenkluiver ingepakt, dat was ook een leuke opgave, want dat ding vliegt alle kanten op. Jullie kunnen je het waarschijnlijk niet voorstellen, maar voor ons is dit harde weer alweer normaal. Morgen heb ik keukendienst, dus ik moet maar eens gaan ‘slapen’. Voor het geval dat ik morgen overlijd doordat de messen door de keuken vliegen, ik hou van jullie!

Tot de volgende blog!
Cécile
​DutchlawDesk#